|124| Frustratie GVD

Frustratie, angst, woede, verdriet.. dat zijn de woorden die goed beschrijven wat ik momenteel, en eigenlijk al een behoorlijk aantal dagen, voel.
Ik zal uitleggen waarom; redelijk lang verhaal!

Ik heb sinds (dinsdag) 5 maanden een heel lief vriendje verliefd.
Tot voor kort, liep alles op rolletjes.
Hij zit bij mij op school en ik heb 3 verschillende lessen = 5 lesuren samen met hem. Dat zijn er inmiddels 3 geworden want ik heb geen frans meer en hij wel, maar dat terzijde.
Hoe dan ook.
Verder zie ik hem dus elke pauze.
Eerst was het altijd zo dat we een kusje uitwisselden als we elkaar zagen en elkaar weer verlieten. Af en toe tussendoor nog wat meer dan een kusje en verder gebeurde er op school niet zoveel bijzonders en daar hadden we vrede mee.
In de weekenden zagen we elkaar dan minimaal 1 dag en normaal gesproken blijf ik bij hem slapen, heel af en toe blijft hij bij mij slapen.
Nu is het zo, dat hij niet afgelopen week, maar de week daarvoor, begeleider was op een kamp van atheneum 3 van onze school. Dit duurde een week en toen ik hem de zaterdag (vorig weekend, dus niet afgelopen weekend) weer zag, was alles helemaal leuk.
Ik ging naar hem toe, bij zijn moeder (ouders zijn gescheiden).
Ik bleef daar slapen.
Voor we daadwerkelijk naar bed gingen, lag ik nog even in zijn armen, op zijn bed, het einde van Pirates Of The Caribbean te kijken. Ik voelde me alsof ik de wereld aan kon, ik voelde me zo geliefd.
En toen naar bedje toe. Wat geflikflooi, je kent het wel, nog steeds voelde ik me verheven. Ik had echt het gevoel dat 'ie van me hield/houdt. Mijn dag/avond/nacht kon niet meer stuk.
Ook de volgende ochtend was alles nog helemaal goed. Om 11 uur zijn we opgestaan en vroeg hij of ik mee ging douchen (voor het eerst).
Daar had ik wel zin in, dus wij samen douchen, voor het eerst. Dat was echt heel fijn en nog steeds voelde ik me ten top! Toen lekker ontbeten en na anderhalf uur ben ik toch maar op huis aangegaan want beiden hadden we nog veel te doen die zondag. Ik kwam drijfnat thuis, want het regende natuurlijk pijpestelen, maar dat kon me niets schelen, ik voelde me geweldig!
Toen die middag nog wat gemsn't en steeds afsluiten met 'kus' van zijn kant (wat hij eerst nooit deed) en ook de smsjes tussen ons waren nog steeds erg leuk.

Nou en toen de volgende dag begon de nieuwe schoolweek, en begon voor mij de pijn.
Opeens was het 'aanhankelijke' van zijn kant weg. Het leek wel alsof er niks tussen ons was gebeurd in al die 5 maanden. Het was niet zo dat ik helemaal geen aandacht meer van hem kreeg, maar echt veel was het ook niet. Ik moest mijn examen frans maken, één snelle kus en daar moest ik het maar mee doen.
Ik dacht; die heeft gewoon zijn dag niet.
Maar de volgende dag, weer precies hetzelfde. Ik snapte er niks van. En zo bleef het doorgaan. Donderdag dan eindelijk weer iets meer contact zoals 'normaal'. Hij ging naar huis, ik ook. We liepen naar de fietsen en daar hebben we nog 10 minuutjes staan 'kletsen', wat vooral neerkwam op zoenen zegmaar. Ik dacht; het zit toch nog goed. Maar wederom, de volgende dag was opeens weer alles gek. En ondertussen waren onze gesprekken op msn ook al anders en stuurde hij amper meer smsjes, wat hij eerst wel deed, en reacties op de mijne waren een beetje kortaffig. Ik snapte het niet.
Toch die avond naar hem toe gegaan, want we gingen immers dit weekend samen naar het Gideo Festival hier in Groningen.
Ik dus naar hem toe rond half 6. Daar eventjes wat gedronken en toen naar het festival. Daar wat rondgehangen want er was niet veel te doen en nog steeds geen spoor van genegenheid van zijn kant. Ik was echt helemaal de draad kwijt!
Toen zijn we maar naar zijn huis gegaan, daar hebben we gegeten en 's avonds nog even naar het festival en nog steeds geen liefkozing what so ever. Het is niet zo, dat er helemaal niks meer was, maar zoals vanouds was het ook verre van...
Nou, eindelijk thuis bij hem, lekker naar bedje toe. Ik moest ongesteld worden (stopweek van de pil) maar wist dat ik dat nog niet die nacht zou worden, dus ik lag zonder zorgen naast hem.
Dat was wel weer even fijn en eindelijk toonde hij wat meer liefde, om het zo maar even te noemen. Het was ongeveer zoals altijd! Dat was fijn vrolijk.
De volgende ochtend ging hij douchen, ik had niet de verwachting dat we weer samen zouden gaan douchen, maar stiekem wel de hoop. Misschien had ik die uit moeten spreken.. my bad! Hoe dan ook.
Zaterdags zijn we maar naar beneden gegaan, daar even gebabbeld met zijn broer en vader en toen zijn we maar gaan ontbijten. Taart om precies te zijn. Ik vond het niet fijn gezien mijn issues met eten, maar dat is hier even niet ter ze doende. Daarna zijn zijn vader en broer boodschappen gaan doen voor het bbq'en van diezelfde avond en zijn mijn lief en ik maar de stad in gegaan.
Het was zulk lekker weer dus ik dacht; even wandelen, terrasje.. HEERLIJK! Zo gezegd zo gedaan. En hij liep al tijden te zeggen dat hij nog nieuwe slippers moest, dus ik zei; dan kun je die mooi ook nog even zoeken en evt. kopen. En nou hij is geslaagd erg vrolijk. Toen terrasje. Die hele middag was gezellig, eigenlijk ook weer BIJNA zoals vanouds. 's avonds barbecuen en toen weer naar het Gideon Festival.
daar zwakte de genegenheid wat af en ook 's avonds in bed was het niet hetzelfde. Nog steeds had ik niet het idee dat er niks meer was, maar hetzelfde was het ook zeker niet.
De volgende middag zijn we nog eventjes naar het Festival gegaan maar er was niet veel te beleven. Ook toen was trouwens de aandacht niet dichtbij. Ik naar huis, beetje huiswerk maken en hij ook.. was wel even nodig. Ik vreog aan mijn vader of ik die avond nog even mocht gaan want dan zouden de artiesten er zijn die we beiden echt graag wilden zien. Ik mocht nog even, niet tot het einde. Jammer, maar beter dan helemaal niet.
's Avonds was het nog wel even een fine afsluiter. Ook nu weer was er wel weer een sprankje hoop van mijn kant. De liefde was niet weg!
Maar ook weer the next day at school, maandag dus, was alles opeens weer foetsie, voor zover ik het teruggevonden had.. ik baalde. Gepraat met een goede vriend en een goede vriendin. vriendin zei dat hij zich naar haar toe wel nog gewoon gedraagd zoals hij altijd deed, over mij. Dus gewoon blij dat ik bij hem hoor. en toch maakte ik me zorgen.
Dinsdag bleef het gek en heb ik zelfs de halve pauze bij vriendin lopen huilen. Ik trok het niet meer. Nou was dat ook deels door de hormonen van de pil, maar whatever, het was en is gewoon niet leuk!!
Gisteren was ook weer zo'n rare dag en vandaag was niet veel beter.
In de pauze zat ik op een bankje wat voor me uit te staren en het viel mijn lief wel op dat ik er niet blij uit zag. Hij vroeg dan ook wat er was en bleef even met me praten, maar ik wilde het niet vertellen.

Ik zei dinsdag al; ik zie het nog even aan tot het weekend, dan ga ik in het weekend wel met hem afspreken en als er daarna nog niks veranderd is, dan ga ik met hem praten.
Vandaag stond ik op het punt om al met hem te gaan praten maar ik dacht bij mezelf NEE. Je wacht tot (na) het weekend. Dus dat doe ik.
Toch vind ik het raar. Want vele tekens van genegenheid, aandacht, liefde, affectie (dat is het goede woord!) zijn weg, maar toch wekt hij niet de indruk op me uitgekeken te zijn, totaal niet. En naar anderen toe ook niet, als ik hen moet geloven. Dus ik snap het niet, en dat is wat me frustreert.
De verandering op zich ben ik niet zo kapot van maar vind ik niet heel erg, alleen het feit dat ik niet weet wat er achter zit maakt me gek.
Zit hem iets dwars?
is er iets gebeurd tijdens dat kamp dat hij niet wil/durft te zeggen?
Heeft ie simpelweg gewoon niet door dat ie zich anders gedraagd?

Ik snap het niet meer en ik maak mezelf gek!
10 jun 2010 - bewerkt op 10 jun 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van lostinme
lostinme, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende