16 April '13

Ik ben een meisje van 16 jaar. Ik ben sinds mijn 6e helaas zonder papa verder opgegroeid. Er is een moorddrama geweest & mijn papa heeft hiervoor zijn leven moeten geven. Het gebeurde op O7 Januari 2OO3, dus nu iets langer als 1O jaar geleden. Een paar jaar terug had ik aan mijn mama gevraagd of ik de artikels van mijn papa ocht bekijken. Nog geen minuut later gaf ik het krantartikel onmiddellijk terug en kon zelf de eerste zien niet lezen. Ik was er totaal niet klaar voor, nu zijn we immers weer enkele jaren verder en op 16 april, rond OOO en O1O heb ik mijn knop omgedraaid en heb ik mama alweer die artikels gevraagt.. Ik zag een hele moeilijke nacht aankomen, maar uiteindelijk al bij al reageerde ik niet zo, waarom? Ik kan het niet geloven, ik wil het misschien nie geloven, ik pf.. ik vroeg mij echt af waarom ik amper reageerde. Mama zei tegen mij, ge krijgt u overdosis verdriet nog wel, vooral als ze een opmerking erover maken.. Diezelfde dag in de winkel kom ik een vriendin van mijn mama tegen & ze zei tegen mij dat ik mij moest sterk houden en ja, voor ik het wist was ik aan t huilen zoals een klein kind. Ik stel mij zoveel vrage waar ik hoogstwaarschijnlijk nooit een antwoord op zal krijgen hoewel ik wel heel veel al weet... Iets voor dat ik aan die krantartikels had gedacht, had ik nog tegen mezelf gezegd van: Ik heb het in die aantal jaar kunnen plaatsen & kan nu rustig doorgaan met mijn leven maar schijn bedriegt jammer genoeg. Na dat ik die kranten had gelezen, zakte ik gewoon in, terug naar het begin waar ik vroeger toen ik 6 jaar een begonnen was. Hier begint heel het verwerkingsproces opnieuw. Ik vind het zo moeilijk allemaal ik mis een vaderfiguur. Ik heb wel een geluk dat mijn mama echt de allerbeste en liefste is die echt alles doet om mij te helpen. In de tijd toen papa overleden was, heb ik mama ook een paar keer kantje boordje dood aangetroffen of in coma. Als da zou gebeuren ben ik helemaal de weg kwijt Mijn familie langs papa's kant, hoor ik gewoon NOOIT. Ma ik heb mijn best gedaan voor papa maar het moet van twee kanten kome. Ik hou nu alleen contact met de mama van mijn mama en de mama en papa van mijn papa, al de rest ken ik niet meer zoals zij mij nooit echt kende. Ik heb hun ook nie nodig want ik ben niks anders gewent.. Hm, als ik 18 ben hoop ik dat ik in America binnengeraak om daar een nieuw leven te beginnen met mijn mama zonder mensen van belgie. Mijn leven is moeilijk, echt. Maar ik blijf volhouden voor papa & mama...