18. De deur

(Soort van half proza, half gedicht geworden, ter ere van M, zoals mijn lezerslijst weet.)


Ik wacht op die stille klop. Dat zachte, bevestigende klopje dat me vertelt dat je er bent. Dat je er bent voor mij. Dat je me wil.

Dat je ook zo naar mij hebt verlangd als ik naar jou. Dat je om me geeft.
Je armen om me heen, mijn zorgen die verdwijnen. Een gevoel alsof ik bijna van je hou. Bijna, bijna.

De deur, die vanuit mijn kamer te zien is. De deur, die zwijgt. Ik weet dat hij de komende dagen blijft zwijgen, al is het maar omdat ik weet dat je in Praag bent. Met een ander, nota bene, maar dat kan me niet schelen. Ik wil jou, wat daar verder aan vast zit wil ik niet weten. Ik wil jou.

De deur, die daar staat. Die het kwaad buiten houdt, die me beschermt. Tegen kou, tegen inbrekers en erger. Tegen mezelf.
Zelfs al was je nu in Nederland en de treinen nog reden zou ik niet durven die deur door te gaan.
Ik ben een watje.

Ik durf niet toe te geven hoe graag ik je wil. Ik durf niet te zeggen dat ik gek word van mezelf.
Ik wil jou, en alleen jou. Nu.

De deur, die werelden scheidt. Die nooit een klopje door zal geven, omdat je nooit voor mijn deur zal staan. Omdat ik te bang ben toe te geven wat ik voor je voel. Wat ik wil dat je met me doet.
Neem me, ik ben de jouwe.
Neem me, ik ben van jou.
Neem me, Ik ben verliefd aan het worden. Op een fantasie, een droom, een hersenspinsel.

In mijn gedachten neem je me elke avond en ochtend weer. Neem je me tot je bezit, neem je me naar een andere wereld. Een waar al mijn zorgen weg zijn en ik mezelf kan zijn. Waar ik van jou kan zijn.

De deur, die mijn leven redt, elke avond weer.
Van nare gedachten, van lustgevoelens. Van jou.
Ik wil je, ik wil niet.
Ik wil nu, ik wil nooit.
Ik wil alles, ik wil niets met je.

Ik wil eindeloze liefde, zolang als de avond duurt. Gedurende alle avonden. En de ochtenden, vergeet de ochtenden niet.

Verdrink me in je ogen, bestraf me met je glimlach.
Loop over me heen en pak me vast.
Omarm me en laat me zachtjes gaan.