2 juli 2023. Keti koti Vlissingen. Telefoon kwijt.

Afgelopen vrijdag ben ik wandelend naar de markt gegaan, om een uur of half twee. Vanaf mijn huis sta ik binnen een kwartier op de boulevard van Vlissingen. Als je de gehele boulevard afloopt, ongeveer 2,5 kilometer, kom je bij het standbeeld van Michiel de Ruyter. Een Vlissingse zeeheld. Een piraat in dienst van de Nederlanden. Een ordinaire slavenhandelaar volgens anderen. Bij 'Michieltje', zoals hij liefkozend door de Vlissingers wordt genoemd, naar beneden, het Bellamypark oversteken en dan begint de markt. Het was ideaal weer om te wandelen. Niet te warm, zeker niet te koud, lekker windje. Niet veel mensen op het strand. Toch iets te fris voor de toeristen.

Halverwege de 'boule', hadden ze net het monument geplaatst voor keti koti. Ik liep daar voorbij en zag dat omroep Zeeland en de PCZ bezig waren met een reportage en interviews. Ik liep door en dacht nog: 'Als ze het monument maar niet vernielen, zoals wel vaker gebeurt in Vlissingen,' en 'als de gemeente het maar laat staan.' De gemeente heeft geen toestemming gegeven voor dit monument. Het was een burger initiatief. Dat begrijp ik wel; ik vind ook dat dit stuk onmenselijke geschiedenis herdacht moet worden. Opdat we het nooit vergeten. Maar ik begrijp het ook als de gemeente besluit het weg te halen, want als ze het bij de ene toelaten......
En de eerste nacht gebeurde het al; een paar (of 1) eencellige randdebielen vonden het nodig om leuzen rondom het monument te spuiten: '2070: blanke minderheid’ en ‘media is de vijand’. Er is helaas nog veel racisme.

Hoezeer ik het ook met de herdenking eens ben, ik vind ook dat dat ze ons geen woorden in de mond moeten leggen. Ik ben verre van een racist, maar ik vind mezelf nog steeds blank en niet wit. En ook vind ik het raar dat we ineens 'tot slaaf gemaakten' moeten zeggen. Alsof ik plots een racist ben als ik spreek over slaven. Nogmaals: ik ben het helemaal eens met een jaarlijkse herdenking van keti koti, maar het moet niet zo zijn dat een relatief kleine groep gaat bepalen hoe ik bepaalde dingen mag zeggen.

‐-----------------------------
Vorige week heeft mijn vrouw haar telefoon in het bos laten liggen, nadat ze op een bankje hond Theo heeft geborsteld. Toen we thuis waren kwam ze er achter. Ik heb direct gebeld naar haar nummer en een man nam op. Na een klein gesprekje kon ik de telefoon op halen bij zijn appartement op de boulevard. Toen ik de telefoon terug kreeg zei ik tegen hem dat ik blij ben dat er nog eerlijke mensen zijn. Zijn antwoord was letterlijk (ik schat de man rond de 75 jaar): "Wees maar blij dat er geen Antilliaan liep, anders was de sim kaart allang uit de telefoon gehaald en waren al de pasjes van je vrouw verdwenen." Niet goed wetend hoe ik daar op moest reageren, heb ik hem gegroet en ben weg gelopen.

Ik denk niet dat hij erg blij is met het monument op 'zijn' boulevard.