20-10, Woensdag » 2

23:36
Me moeder is er alweer achter gekomen dat ik rook. Kreeg ik weer dat hele gezeur en dat het zo jammer is dat ik niet met hen praat en iets over sfeer in huis ofzo. Ik luister niet eens meer. Ik weet zo onderhand wel wat ze allemaal zegt. Maak me 's nachts wakker en ik dreun het zo voor je op.
Ik wil gewoon niet met ze praten, waarom laten ze me dan niet met rust?
Als ik toch zou praten zou het me alleen maar straf opleveren en dat weten ze zelf ook wel. En me moeder met dat neppe blaadje van dr. J/M Pubers. Voor ouders met pubers. Wat een bullshit.
Ik heb het ook gelezen, iets over preken en depressieve kinderen. Nou probeert me moeder een gesprek met me te voeren in plaats van te preken. Ik begon te lachen toen ze dat deed. (Het was goedbedoeld natuurlijk, maar ik werd er gisteren behoorlijk pissig van) Zij denkt dat ik denk dat zij achterlijk is, maar volgens mij denkt zij dat ik achterlijk ben. Ik weet wat je leest, mam! Nou, pfoeh, dat blaadje is zó stom. Me moeder: "rook je omdat je stress hebt, of depressief bent?" Exact uit dat blad. En dan wil ze dat ik praat.
Wat wil je horen mam?! Dat ik vol opgekropte boosheid en probleempjes zit waar jullie toch niets aan hebben om te weten?!Pff, rot toch op en ga een leven zoeken.
Ik huil er niet meer om als ze boos op me zijn. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan, daar heb ik geen zin meer in.
Ik wil niet met ze praten, klaar. En al helemaal niet over mezelf.
Ik word gehaat hier, in Monnickendam. Alles wat ze graag willen horen, allemaal slechts zodat ze boos op me kunnen worden, word over me gefluisterd in de Pim (= plaatselijke snackbar). Misschien loop ik weg, ik heb hier toch niets te zoeken. Me ouders zeuren alleen en hebben een hekel aan me, Monnickendam roddelt over me, maar weinig mensen vinden me aardig. De wereld zou er beter van worden als ik er niet was. Me ouders zouden het me nooit vergeven als ik zelfmoord zou plegen, want dan krijgen ze een slechte naam. ( "ja, dat zijn die van dat meisje dat zelfmoord pleegde" ) Maar ze zijn dan wel overal vanaf. De ruzie's, de slechte sfeer, hun zogenaamde stress. En ze zouden ook heel verdrietig zijn en bij me graf zich afvragen waar het nou mis is gegaan en wekenlang huilen. Misschien schrijf ik er een verhaal over. Morgen of overmorgen. Of volgende week.
Waar is het eigenlijk misgegaan? Ik wil er niet over nadenken. Ik wil nergens over nadenken. Het heeft toch geen nut, alles eindigt in ruzie's enzo. Het kan me allemaal niets meer schelen. Kindjes in Afrika? Mij een zorg. Me ouders? Rot op. Oorlog? Is er toch altijd. Ik heb al teveel over alles nagedacht en daar ben ik mee gestopt. Nadenken heeft geen enkel nut, tenzij je jezelf tot waanzin wil drijven. Moge dat een waarschuwing zijn.
Als ze zo graag willen weten hoe ik denk, moeten ze dit maar eens lezen. Ze zullen zich dood schrikken en dan krijg ik weer een preek over dat ik aso ben en niet nadenk (hehe) en alleen maar aan mezelf denk en dat ik hun stress bezorg en dat ik echt in therapie moet en een sloerie ben en weet ik het allemaal.
Ga vliegen ofzo.
Ga weg.