20 weeks in

Soms zie ik mensen op het station, mensen die ik vorig jaar nog dagelijks zag. Vaak zijn het juist degenen die ik nooit sprak, van wie ik de naam niet eens meer zeker weet. Er zijn nu al mensen die ik aangaap, totdat ze verduidelijken waar ik ze eerder heb ontmoet.
Ach, ze vonden me toch al raar.
Sommigen van hen zijn gestopt met hun studie -te moeilijk.
Anderen vechten om hun onvoldoendes tijdens herkansingen op te halen -teveel in één keer.
Er is slechts een enkeling bij wie alles voor de wind gaat, die nog geen problemen is tegengekomen.

Het is vreemd om zo verhalen te horen, zelfs al weet je dat er bij de meeste studies zo 20% zal afvallen. Die mensen zullen er altijd zijn.
Het is ook vreemd om met mensen te praten, te weten dat er niets mis is met hun hersens -en vaak ook niets met hun motivatie- om vervolgens toch te horden dat ze hebben gefaald.
Zo hoor ik het, zo is het voor mij:
Of je faalt of je haalt het.

Ik zeg meestal dat het prima gaat, dat gaat het ook. Ik ben op weg naar mijn propedeuse, in een nette rechte lijn. Mijn BSA zit daar natuurlijk bij inbegrepen. Met minder zou ik niet tevreden zijn, niet zolang het zo goed gaat.

De mensen die ik ontmoet, veelal meisjes, zijn echter niet zozeer geïnteresseerd in mij. Ze gaan soms nog met elkaar om, willen weten van iedereen die ook geneeskunde doet. Ze doen het zelf niet eens, kennen gewoon mensen of gaan nog om met de twee (of waren het er drie?) meiden die naar het Erasmus zijn verhuisd.
Ook, omdat mijn vriend geneeskunde doet. Hij is daadwerkelijk slim, heeft échte motivatie. Hij is dapper. Hij heeft met veel werken VWO6 gehaald, kan hij geneeskunde dan wel aan?
Er is zoveel Latijns gebrabbel dat hij mag stampen, genoeg duffe biologieboeken die hij van voor tot achter moet kennen.
Heeft hij dan nog wel tijd voor mij? Zijn we eigenlijk nog samen?
Hij heeft al in mensen moeten snijden, wist je dat? Hoe vond hij dat?
Zijn verhalen zijn interessant, net als zijn studie... zo lijken de meiden in ieder geval te denken.

Hij doet dezelfde dingen als mij hoor, denk maar niet dat geneeskunde zoveel uitzondering is. Het is weliswaar strenger, duurt ook flink wat langer. De meeste studies doen er echter niet aan onder, zijn minstens even lastig (al soms op andere vlakken).
Behalve psychologie natuurlijk.
Ha, psychologie.
en sociologie... en al die zooi... uchum...

Onze week ziet er hetzelfde uit, het is niet alsof het zoveel anders is.
Maandag t/m Donderdag staat in het teken van colleges, van schoolwerk en stellingen/feitjes stampen.
Vrijdag ook nog, totdat het tijd is voor het avondeten. Dan ga ik naar hem, of gaat hij naar mij, en zijn we samen.
Zaterdag is voor werken, voor nog meer leerwerk.
Zondag is gemaakt voor huiswerk, de hele dag door, totdat we geen zin meer hebben en met een skypeverbinding gaan gamen.

Het is goed zo.

Nee, we hoeven niet elke dag samen te zijn. Nee, we feesten niet ieder weekend. Nee, we gaan niet zoveel uit als de gemiddelde student lijkt te doen.
Moet dat trouwens?
Oh, en nee, het is niet saai. Nee, ons social-life is niet dood (of tellen m'n pc en kaartjes niet mee? 0:3)

Ik ga iets heel gewaagds zeggen:
Studeren is leuk -ook zonder al dat gerotzooi (geen namen hier).