2020 samengevat

Lieve lezers,

Vandaag is het de laatste dag van 2020,
Ik denk dat 2020 voor bijna iedereen, anders is gelopen dan dat we voor ogen hadden.
Maar 2020 was voor mij een jaar dat ik mijn woord van “over”leven naar stilstaan verander.
In de eerste lockdown van maart ging het mentaal ietsjes beter met mij.
Ik had eindelijk het idee dat ik de samenleving kon bij benen. Alles was dicht , dus ik hoefde ook niet meer te “presteren”. Ik kwam erachter dat ik al een hele lange tijd in een lockdown leefde, want voor mij was er niet zoveel veranderd. Hoe meer het weer terug ging naar het nieuwe “normaal” hoe meer mijn mentale gezondheid achteruit ging. Ik wilde weer niet meer. Maar opgeven is nog steeds geen optie.
Het allerliefste wilde ik eigenlijk met de medicatie stoppen. De antidepressiva dan. Ik denk niet dat ik het dragen kan als ,mijn seroquel stopt. De chaos in mijn hoofd is nog altijd extreem maar door de seroquel kan ik gewoon goed slapen! Ik maakte plannen om aankomend jaar 2021 weer met een opleiding te starten , mbo onderwijsassistent. En dan in bbl vorm. Ik hoop ook echt dat ik na de zomer kan starten. Wat ik daarvoor nodig heb is een beetje grip op alles in mijn hoofd. Want het is nog altijd als het over mij gaat dat ik geheel blokkeer of dat het zo chaotisch in hoofd word en andere delen allemaal wat anders ervan vinden. Hiervoor ben ik toch maar weer in therapie gegaan bij een psycholoog. Wat ik de 2de afspraak erg last vond was dat ze mijn DIS “problematiek” erg interessant vond en dat ze daar meer over wilde weten. Maar ik dit juist in eerste instantie voor mij wilde houden. Ik wilde aan mijn depressie werken want daar heb ik het “meest” last van. Het ging later in het jaar weer rondom kut en woonbegeleiding vond het nodig om een afspraak met de psychiater te maken om te kijken wat er nog mogelijk is. Maar ik had hier zo mijn twijfels bij dat er nog wat mogelijk was omdat ik al vrij veel antidepressiva”s heb geprobeerd. De afspraak zelf bevestigde dit ook. Ik had al veel geprobeerd als we verder zouden gaan kon ik nog lithium toegevoegd krijgen of naar Mao remmers en anders elektrische shock therapie. En naar het ziekenhuis voor een second opinion. De psychiater dacht dat ik daar geen tot weinig baat zou bij hebben omdat ik geen “gewone” depressie heb, maar een complexe en ook trauma gerelateerd. Ik moest eerst nog wat therapie volgen voordat we na een volgende stap gaan. Het kwam er dus op naar dat ik niet kon rekenen op steun mbt andere medicijnen. En het dus ook echt alleen moet doen. Met de psycholoog ben ik inmiddels gestart met cgt. We zijn nu eerst aan t kijken wat voor mij plezierige activiteiten zijn en dat meer toevoegen aan mijn week.

Mijn hond is dit jaar ook weer mijn houvast geweest. Opname was niet nodig omdat ik de zorg voor mijn hond nog altijd voorop stel. Ook al was dit misschien wel nodig geweest.
Overblijf met de kindjes was ook iets wat ik fijn vind/vond. Alleen het contact met hun geeft mij waarde. Ik ben dol op ze ook al is het soms erg chaotisch op het schoolplein.
Dan is er nog iets waar ik echt trots op ben. Ik heb dit jaar eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Ik had 3 mislukte pogingen nodig met redelijk veel tijd ertussen door Corona. Ik wilde het nog een 4de keer proberen en dan was ik er wel klaar mee. Niet alleen mijn geld was op maar ik was er aardig onzeker door geworden. Maar 9 december moest ik dus voor de 4de keer afrijden en het was gewoon gelukt. Eindelijk iets wat ik afgemaakt heb en wat ook past bij mijn leeftijdsgenoten. Al vrij snel erna had mijn vader al een autootje gespot wat ik leuk zou vinden. Dus we zijn de zaterdag gaan kijken en mijn pa heeft hem cadeau aan mij gedaan. Hoe vet mijn eigen kleine autootje. Ik had mijn rijbewijs nog niet dus mijn pa heeft het eerst op zijn naam gezet. De week erna was het zo ver ik had met spoed mijn rijbewijs aangevraagd en zaterdag kon ik mijn autootje ophalen!!!
En wat voelde dat goed !!! Voor eerst alleen achter het stuur was spannend maar het geeft mij echt een gevoel van vrijheid. Na de kerst ben ik met mijn zus naast mij op en neer naar mijn woonplek gereden om kentekencard op te halen. Mijn eerste keer autosnelweg, en wat ging het goed. Hoe onzeker ik was of ik het wel allemaal kon , was nergens voor nodig. Ik vind het dan ook niet meer echt eng , maar alleen nog een beetje spannend.
Dat was mijn 2020 wel!
Morgen gaan we 2021 in met voor mij het belangrijkste doel dat ik het mentaal allemaal kan blijven hendelen en ik ook echt met een mbo opleiding kan gaan starten. Ik ben benieuwd hoe Corona grip blijft houden op ons leven en hoe we blijven omgaan met het “nieuwe normaal”
Ook ga ik weer fijne wandelingen maken met mijn liefste hond. En omdat ik nu een rijbewijs en een auto heb. Kan ik nog veel meer leuke dingen met mijn hond en ook met mijn zus en haar hond. Daar kijk ik wel echt naar uit!!

Ik wens jullie echt een gelukkiger jaar toe in 2021. Dat jullie alle kunnen blijven genieten van de kleine dingen die altijd kunnen ook als COVID-19 onder ons blijft .
Dat jullie genoeg kracht eruit kunnen halen om weer een jaar verder te komen.

Dikke knuffel,
Kleintje