251 Landelijke stichting zelfbeschadiging
Je kijkt vast raar op. Ik ben weer terug op Mydairy. Ik heb weer de behoefte aan schrijven. Gisteren heb ik mij aangemeld bij het forum van de landelijke stichting zelfbeschadiging. De laatste paar dagen voel ik me namelijk erg naar en is ook de zelfbeschadiging erg aanwezig. Jammer, want het ging al weer zo lang goed. Ik schreef daar een stukje in mijn dagboek, maar wanneer dat boekje voel is wordt het uiteindelijk verwijderd. Ik wil het toch graag bewaren, maar om nou telkens het op te slaan in word vind ik een beetje riskant en overbodig, dus vandaar dat ik weer heb gekozen voor MD.
En er was even helemaal niks, maar voor even was dat alles, en voor langer wil ik meer
Als ik heel eerlijk ben durf ik niet te schrijven. Maar ik wil graag schrijven. Ik heb jaren zitten zoeken naar de juiste personen waar ik het tegen zou kunnen vertellen 'ik beschadig mezelf', maar helaas die personen kon ik niet vinden. Zelf de hulpverlening keek er voor weg. Er mocht niet over gepraat worden, kom snel een ander onderwerp, werd me telkens verteld. De eenzaamheid werd hierdoor groter en groter. Daarnaast de drang net zo. Al jaren worstel ik met zelfbeschadiging. Er moet toch wel iemand op de wereld zijn die me zal begrijpen? Iemand die niet oordeelt, je raar aankijkt, je laat vallen of je zelfs gaat uitmaken voor de lelijkste woorden die er bestaan in de wereld.
Maar nu schrijf ik toch. Zeventien jaar inmiddels. Nog amper gepraat over wat mij daadwerkelijk bezig houd als het gaat om zelfbeschadiging. Ik ben altijd de verkeerde mensen tegen gekomen, waardoor ik besloten heb om niet meer te praten. Ik voel me eenzaam en dat zelfs wanneer er zoveel mensen om mij heen staan. Ik wil graag begrepen worden. Ik hoef geen adviezen of verwijten. Maar ik kan ergens mensen wel begrijpen. Waarom zou je je zelf ook expres pijn doen? maar wanneer ik het dan vergelijk met een alcoholverslaafde kijken ze mij bizar raar aan, terwijl het net een verslaving is. Het verdoven van de pijn, het hebben van controle op het leven.
Ik was ongeveer een jaar of elf toen het bij mij begon. Toevallig kwam ik in aanraking met een snijwond. Op een moment dat het niet goed met me ging. Ik voelde me rot, eenzaam en verdrietig. Ik werd in die jaren erg gepest en was net blijven zitten op de basisschool. Een bevestiging voor mij dat ik niet goed genoeg was. Mijn vriendinnen gingen verder, naar een ander gebouw, want onze school bestond uit twee gebouwen. Daar zat ik dan als onzeker, klein meisje. Thuis ging het ook niet al te best. M'n ouders drinken allebei erg veel. Familieruzie's en dat soort dingen. Op jongere leeftijd speelt dat zeker een rol mee. Ik sneed mezelf aan een stuk glas. Ik keek, maar voelde zo ontzettend weinig. Ik liet het bloed lopen, en deed niks. Ik keek er alleen maar naar. Ik voelde rust, ontspanning. Dit gevoel was snel weer weg toen ik terug in de tijd werd getrokken. Maar dagen later wilde ik het nog eens voelen. Het voelde goed. Ik pakte een mes, later werden dit andere middelen.
Nu zijn we zo'n zes/zeven jaar verder en het is nog steeds een onderdeel van mijn leven. Er zijn periode's geweest dat ik het minder deed dan andere momenten. Maar achteraf was het toch telkens mijn uitvlucht. En de laatste paar dagen neemt het mij weer over. Mede doordat ik toevallig bij een vriendin was en daar het onderwerp aanbod kwam bij goede tijden slechte tijden. Ik zag het. Ik wilde het helemaal niet zien. Sindsdien heb ik het een paar keer teruggekeken. Ik weet niet waarom, echt waar het is zo stom. Maar op het moment speelt het erg veel in mijn hoofd en gebeurd het soms meerdere keren per dag. Ik begrijp zelf ook niet goed wat op dit moment de aanleiding is. Ik denk dat het meerdere dingen bij elkaar zijn die zich door de jaren heen hebben opgestapeld. Maar op het moment weet ik niet hoe ik met de chaos in mijn hoofd om moet gaan, het is zo zwart en zwaar.
En er was even helemaal niks, maar voor even was dat alles, en voor langer wil ik meer
Als ik heel eerlijk ben durf ik niet te schrijven. Maar ik wil graag schrijven. Ik heb jaren zitten zoeken naar de juiste personen waar ik het tegen zou kunnen vertellen 'ik beschadig mezelf', maar helaas die personen kon ik niet vinden. Zelf de hulpverlening keek er voor weg. Er mocht niet over gepraat worden, kom snel een ander onderwerp, werd me telkens verteld. De eenzaamheid werd hierdoor groter en groter. Daarnaast de drang net zo. Al jaren worstel ik met zelfbeschadiging. Er moet toch wel iemand op de wereld zijn die me zal begrijpen? Iemand die niet oordeelt, je raar aankijkt, je laat vallen of je zelfs gaat uitmaken voor de lelijkste woorden die er bestaan in de wereld.
Maar nu schrijf ik toch. Zeventien jaar inmiddels. Nog amper gepraat over wat mij daadwerkelijk bezig houd als het gaat om zelfbeschadiging. Ik ben altijd de verkeerde mensen tegen gekomen, waardoor ik besloten heb om niet meer te praten. Ik voel me eenzaam en dat zelfs wanneer er zoveel mensen om mij heen staan. Ik wil graag begrepen worden. Ik hoef geen adviezen of verwijten. Maar ik kan ergens mensen wel begrijpen. Waarom zou je je zelf ook expres pijn doen? maar wanneer ik het dan vergelijk met een alcoholverslaafde kijken ze mij bizar raar aan, terwijl het net een verslaving is. Het verdoven van de pijn, het hebben van controle op het leven.
Ik was ongeveer een jaar of elf toen het bij mij begon. Toevallig kwam ik in aanraking met een snijwond. Op een moment dat het niet goed met me ging. Ik voelde me rot, eenzaam en verdrietig. Ik werd in die jaren erg gepest en was net blijven zitten op de basisschool. Een bevestiging voor mij dat ik niet goed genoeg was. Mijn vriendinnen gingen verder, naar een ander gebouw, want onze school bestond uit twee gebouwen. Daar zat ik dan als onzeker, klein meisje. Thuis ging het ook niet al te best. M'n ouders drinken allebei erg veel. Familieruzie's en dat soort dingen. Op jongere leeftijd speelt dat zeker een rol mee. Ik sneed mezelf aan een stuk glas. Ik keek, maar voelde zo ontzettend weinig. Ik liet het bloed lopen, en deed niks. Ik keek er alleen maar naar. Ik voelde rust, ontspanning. Dit gevoel was snel weer weg toen ik terug in de tijd werd getrokken. Maar dagen later wilde ik het nog eens voelen. Het voelde goed. Ik pakte een mes, later werden dit andere middelen.
Nu zijn we zo'n zes/zeven jaar verder en het is nog steeds een onderdeel van mijn leven. Er zijn periode's geweest dat ik het minder deed dan andere momenten. Maar achteraf was het toch telkens mijn uitvlucht. En de laatste paar dagen neemt het mij weer over. Mede doordat ik toevallig bij een vriendin was en daar het onderwerp aanbod kwam bij goede tijden slechte tijden. Ik zag het. Ik wilde het helemaal niet zien. Sindsdien heb ik het een paar keer teruggekeken. Ik weet niet waarom, echt waar het is zo stom. Maar op het moment speelt het erg veel in mijn hoofd en gebeurd het soms meerdere keren per dag. Ik begrijp zelf ook niet goed wat op dit moment de aanleiding is. Ik denk dat het meerdere dingen bij elkaar zijn die zich door de jaren heen hebben opgestapeld. Maar op het moment weet ik niet hoe ik met de chaos in mijn hoofd om moet gaan, het is zo zwart en zwaar.
19 okt 2016 - bewerkt op 19 okt 2016
- meld ongepast verhaal
-
Pelientje
woensdag 19 oktober 2016 17:22
Lieverd.. Ik heb je al lang niet meer gesproken, maar je mag me altijd appen of bellen (ook al neem ik niet altijd op, heb mijn mobiel altijd op stil staan). Als jij een luisterend oor nodig hebt, dan wil ik die voor je zijn. Ik begrijp je volledig, echt waar. En nee, je irriteert of stoort me er niet mee, ik ben juist blij als ik je kan helpen.
En trouwens, dat van GTST, ik kwam het ook tegen. Ik heb het ook meerdere keren gekeken. Deze acteur weet het zo ontzettend realistisch neer te zetten. Hoe hij tegenover zijn ouders gedraagd, de emoties erbij, alles is zo ontzettend realistisch. En ja, ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik vind zeker dat het taboe-doorbrekend is, maar voor lotgenoten is het zeker triggerend. Ik heb het niet meer gedaan, maar toen ik het keek voelde ik de behoefte wel weer eventjes. Ik volg GTST nu trouwens zelfs haha, ernstig hè. Wil weten hoe het af gaat lopen met Rovert. -
Faithh
woensdag 19 oktober 2016 19:43
@pelientje Herkenbare situatie. Ik heb het ook meerdere keren gekeken. Het lijkt inderdaad zo echt allemaal. De emoties en reacties. Maar soms zou ik dan willen dat mijn ouders en eventueel vrienden zo zouden reageren. Ik volg het ook nu, ook omdat ik wil weten hoe het afloopt haha. Vanavond kijken we weer mee via de computer lol
-
Pantoffel
woensdag 19 oktober 2016 20:38
Ik kijk geen GTST maar ik herken wel veel in wat je schrijft. Ik heb mezelf ook gesneden, van mijn 13e tm 21 ongeveer. Ik keek in die tijd graag naar films over automutilatie en eetstoornissen, ik denk omdat het fijn is om te weten dat je niet de enige bent. Gedeelde smart, halve smart of iets dergelijks.
Ik ben nu bijna 13 jaar snijvrij. Stoppen kan dus wel, als je echt wilt. Ik denk dat ik nu ik ouder ben wat beter afstand kan nemen van slechte gevoelens. Ik geef wel toe: soms voel ik nog steeds de drang. Want de redenen om te snijden zijn niet altijd helemaal weg. Maar ik heb besloten dat ik het niet meer mag doen, want als ik 1 keer toegeef gaat het weer vaker gebeuren. Het is echt een verslaving.
Probeer gelukkig te worden en probeer andere manieren te vinden om je af te leiden van slechte gedachten en gevoelens. Succes! Jij kunt ook stoppen! -
Faithh
woensdag 19 oktober 2016 21:07
@pantoffel dank je wel voor je reactie. Ik herken het wel dat ik graag naar onderwerpen kijk of lees die hier overgaan. Vooral door de herkenning. Het is fijn om te zien dat je niet de enigste bent die hier mee worstelt en dat het dus een serieus probleem is en niet zomaar om aandacht
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 aug 2014 #172 lieve teksten ( 5 )
- O 22 jul 2014 #169 (22-07-14) ** ( 2 )