2de gesprek met de psych en nog wat dingetjes

Heyhey,

Het gaat helemaal niet zo lekker maar we blijven doorgaan.
Gisteren had ik de 2de afspraak met de psycholoog en dit gaf flink wat spanning en intern heel veel strijd.
Het eerste gesprek ging mij eigenlijk wel makkelijk af zoals ik al schreef.

Maar deze afspraak ging moeizamer. Ze had mij de vorige keer toestemming gevraagd om in mijn dossier stukjes te lezen. Hier had ik natuurlijk toestemming voor gegeven omdat ik graag wil dat ze echt iets voor mij kan betekenen. Ze had nu dus meer informatie over mij wat betekende dat er ook diepere vragen kwamen. Dat diagnoses hard op uit werden gesproken maar ook mijn opnames, sudicidaliteit , signaleringsplan, zelfbeschadiging ect..
Als er een diagnose is waar ik het meest moeite mee heb is mijn diagnose Dissociatieve identiteitsstoornis. Dit omdat ik het weet dat ik dit eventueel wel heb maar dit liever ontken omdat ik mij ervoor schaam. Zodra dit hardop wordt gezegd zorgt dit voor extreme spanning en een hele grote chaos in mijn hoofd. Dit gebeurde dus ook ik werd overvallen van meningen en commentaren van mijn interne delen. Ik was bang om mezelf te uiten of reactie te geven op de vragen omdat ik niet wil switchen.
De psycholoog merkte de momenten op dat het extreem druk was in mijn hoofd. En vond het dapper dat ik toch naar de afspraak was gekomen omdat ik wist dat dit eventueel aanbod zou komen .

Ze maakte zo een een puntenschaal van 0 tot 10 . 10 was gelukkig en 0 was heel ongelukkig.
Ze vroeg met welk cijfer ik tevreden was en hoe dit er dan uitzag. Daarna vroeg ze waar ik nu zat en wat er voor nodig was omdat beter te maken.
Ik zei dat ik onder de 6 zat maar toch nog iets boven de 0 omdat ik dat het andere uiterste vind . Ik heb een hond daar heb ik voor gekozen om die liefde en aandacht te geven dus mijn leven is geen 0.

“Dus je hebt wel liefde en aandacht om te geven aan je hond” merkte ze op .
Mijn antwoord : soms denk ik dat ik daar ook tekort in schiet.

We schreven een aantal klachten uit en ze vroeg waar ik nu het meest last van had.
We hadden dissociatie, depressief, trauma klachten en drukte in mijn hoofd opgeschreven.
De drukte in mijn hoofd heb ik het meest last van maar het hangt samen met oook mijn extreem depressieve gevoel en misschien ook wel dan weer onbewust aan mijn trauma klachten. Ik blijf dit ontkennen dat ik daar last van heb. En dan als we het daarover gaan hebben dan komt ook de dissociatie om de hoek kijken dus jaa .. wat is de belangrijkste klacht. Geen idee !!


In de avond nog even met mijn oudste vriendin gebeld haha . Mijn oude leerlingbegleidster van de middelbare. Ik vertelde aan haar dat ik vooral vooruit wil en niet erin wil blijven hangen. Maar dat ik ook erg onzeker ben geworden over mijn kunnen omdat het tot nu toe nog allemaal niet gelukt is zoals ik zou willen. Zij heeft mij wel weer duidelijk weten te maken dat er hele andere omstandigheden waren waardoor het niet lukte. En dat er echt niks mis met mij is. Dat het krachting is dat ik toch maar steeds door ben blijven gaan ondanks de omstandigheden. Ze haalde herinneringen op van situaties die waren voorgevallen bij mij thuis waar zij bij was , waarbij ze dacht dat dat echt niet kon.
Ze zei dat ik geen kind meer ben en gewoon een volwassen vrouw dus dat ik nu best kan terug kijken naar wat er allemaal is voorgevallen. Ik zit niet meer in die situatie en het is goed om er op terug te kijken alleen dan kan ik vooruit. Ze stelde voor om dit als 2 volwassen het er eens over te hebben . Ze dacht mij wel goed te kennen maar zij weet ook niet wat er allemaal is gebeurd ze las verslagen, zat bij vergaderingen en praatte met mij maar verder. Ik liet haar weten dat ze mijn echt wel goed kent maar dat ik dat wel met haar wil doen . Dan hoop ik dat ik mijn verhaal kan vertellen mbv. vragen anders zou ik niet weten waar te beginnen , wat is belangrijk om te vertellen en wat niet.
Het raakte mij toen ze begon over als ik straks weer naar school ga ze mij ook wilde steunen.


Op dit moment is het in mijn hoofd extreme chaotisch en ik struggle ook heel erg met mij extreem somber voelen. Het “stemmetje “ ik wil dood is weer iets wat vaker in mij opkomt . Niet dat ik daar gehoor aan geef maar het is lastig als het in je hoofd zit. Ik heb eind deze maand een afspraak met de psychiater ik hoop dat er iets aan mijn medicijnen veranderd kan worden .. maar een hogere dosering van het huidige is geen optie omdat mijn zicht dan achteruit gaat. Ik zou dus wss eerst weer moeten afbouwen om met wat anders te starten.
Tja help ofzo ..

Weltruste