3 weken uit.

Ondanks mijn vorige bericht, dat het allemaal zo goed ging, veranderd ook mijn stemming.

Vandaag precies 3 weken is het uit.
Al lijkt het voor de buitenwereld of het me niks doet dat het uit is.
Lijk ik er o zo makkelijk over te praten.
Maar besef, ik huilde bijna nooit, bang om mijzelf te laten zien van mijn zwakke kant.
Heb ik niet gehuild op de dag dat mijn moeder overleed.
Heb ik wel gehuild toen jij het uitmaakte.
3 dagen zelfs, overal waar ik was of wat ik deed.
En ondanks het feit dat ik na 2 dagen werd geappt dat je een relatie met een ander had, gaf / geef ik nog steeds om je.
Ben ik verder gaan leven, afleiding gaan zoeken.
Focussen op school.
Appte ik je wel elke dag, en ben daar nu sinds een week mee gestopt. Jou leven gaat ook door.
Je moet gelukkig worden met de persoon met wie je nu bent.
Hoe ´nuchter´ ik ook ben, ik geef om je.
Het lijkt allemaal zo makkelijk, maar zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om voorlopig met ander te gaan.
Vaak denk ik terug aan die avond, dat je het uitmaakte.
Het verliep zo raar, en was tegelijk zo boos dat je t uitmaakte, je vertelde me dat je geen gevoelens meer voor me had, dat ik dit niet verdiende.
Terwijl je misschien wel de leukste jongen in heel mijn leven was.
De eerste jongen die mij dumpte.
Stapte ik uit je auto, wilde niet verder praten. Ging naar boven en kon niet in slaap vallen.
Je kwam om 12 uur nog je oplader halen en was helemaal overstuur.
Ik daarin tegen ook.
Liet ik je zitten, je moest rustig blijven.
Nogmaals het spijtte je, en je kon me dit niet aan doen. Je vertelde me dat ik sterk was. Waarna ik vermeldde dat het jou keuze was, en dit misschien wel beter was voor ons.
Gaf je nog een knuffel en weer ging je.
Die avond daarvoor had ik 2 uur geslapen, en verlangde ik naar je. Was doodop en weer sliep ik zo slecht.
Mis ik die persoon naast me, die mij vertelt dat alles goed komt, mij een knuffel geeft als het allemaal tegen zit.
Ik was niet perfect echt niet, maar vraag mijzelf nog dagelijks af wat echt de reden is, waarom alles zo onverwachts ging.
Op het moment wanneer ik over je praat, vertel dat ik je het geluk gun, kijken mensen mij raar aan.
Hoeveel jij voor mij betekend hebt in 4 maanden ? Niet normaal.
Ik ben ´nuchter´ omdat ik je niet weer wil missen, aan je denken en weer in huilen uit barsten.

Je zei tegen m´n vader dat ik te lief was. Oke ik schelde bijna nooit, wou ´s ochtends je brood klaar maken en werd het een gewoonte. Maar ik kreeg er zoveel voor terug.

Daarnaast, was ik misschien wel dat probleemkind , hyperventileren wanneer ik stress kreeg. of wat dan ook. Moeite met ademhalen. Zat al veel in mijzelf te stressen, hield ook veel dingen voor mijzelf. Had ik mij misschien meer moeten uiten naar je, meer vertellen hoe ik mij voelde over bepaalde dingen. Maar het kwestie van alles, is het feit hoe onzeker meisje er naast je liep in werkelijkheid. Het boeide me allemaal vrij weinig maar in werkelijkheid..


Je kende me van alle kanten, m´n diepste geheimen.
Je was er altijd voor me, letterlijk.


Is het raar dat ik in werkelijkheid al die dingen mis ?


Onze levens gaan door, en ieder gaat nu een andere richting op.

Maar vergeten doe ik je nooit, noway.