3. ziekte

ziekte is iets wat denk ik, iedereen wel vreest
maar moet het tot zo'n punt komen dat het je leven beheerst?
dat is bij mij het geval
ik heb zoveel ziektegevallen om mij heen gezien
dat ik eigenlijk constant bang ben dat ik ziek ben of ziek word met als gevolg, overlijden
en ik weet niet hoe ik dit uit mijn hoofd moet krijgen
ik kan tegen mezelf zeggen, het is niet zo,denk ergens anders aan of iets ..
maar dan denk ik niet lang daarna ja maar dan denk ik dat het niets is...en ondertussen heeft het dan
de kans om uit te breiden
tot het op een punt is dat het niet meer verholpen kan worden
maar zoals het onderzoek wat ik nog moet ondergaan
dan zou ik er iets aan kunnen doen
maar alleen het idee al dat er inderdaad iets ernstigs is maakt mij al zo bang dat ik niet eens wil
dat ik echt onderzocht word.

het is een cirkel
en ik weet neit met wie ik het er over moet hebben
ik wil niet dat mensen denken dat ik me aanstel
want het is gewoon een ding, iets diep onder mijn opperlaag..diep onder mijn glimlach

en ik weet, ik besef me..dat dit onlogisch is
en toch begrijpelijk
.







het is gewoon raar wat een ziekte met leven doet.
is het -ook- de geest die het dan opgeeft?

en bij sommige, zit je dan echt gevangen. wil je dan zoveel maar bewegen lukt niet?
of ben je je niet bewust, is het niet alleen het lichaam wat niet meer bewegen wil maar ook de hersens die niet meer mee werken ?
de geest die is zich daar bewust van ? of juist niet ..?
volgens het boeddhisme is de geest pas veel later van het lichaam...pas na alles fases van het 'afsluiten' van het lichaam maar in hoeverre is de geest zich dan ergens van bewust
het kan niet meer bewegen ,het kan ook niet meer praten, het kan dan ook niet meer horen en het kan dan niets meer.
maar de geest die is er nog de geest voelt.
het kan alleen geen woorden vinden, geen gedachtes achterhalen die iets kunnen uitleggen
maar hoe gaat dat. als je niet weg wilt voel je dat ook?
ben je als je lichaam niet meer werkt echt een gevangen in je eigen lichaam

want dat, dat lijkt me zo eng
je weet dat je gaat, maar je kan niets meer...
je wilt nog zoveel zeggen maar je lippen bewegen niet mee met de woorden uit je gedachtes.
een laatste kus is niet meer mogenlijk ook al wil je het zo graag
laten weten dat het goed is.
of laten weten hoe bang je bent
het enige wat je kunt doen is wachten op het gene waar je wellicht zo bang voor bant.
en niemand die er bij stil staat.

en dat. dat lijkt me zo eng.