36832bbtdevs60 De Dode Musch Lag In Een Lange Nis,
DIE IN DE MUUR
VAN DE STEENGROEVE UITGEHOUWEN
WAS. CHAJIEMS VERMINKTE LICHAAM LAG
OP DE PLAATS VAN HET REUSACHTIGE ROTSBLOK DAT GEBRUIKT WAS
OM HET HEILIGDOM VAN DE ALLERHOOGSTE TE BOUWEN. BEKLEED MET PALMTAKKEN
VORMDE DE NIS EEN GESCHIKTE PLAATS OM EEN DODE NEER TE LEGGEN. DE RUIMTE WAS AL DIKWIJLS
VOOR DAT DOEL GEBRUIKT VOOR DE FAKKELDRAGERS VAN YEROESJALAYIEM. Eigenlijk was het de taak
van vrouwen om te weeklagen over de overledene, maar in de gròt woonden woonden geen vrouwen...
Er heerste een doodse stilte. Er was alleen nog maar wat voetgeschuifel te horen. De jongens hadden zelfs
geen stuk linnen dat als lijkwade kon dienstdoen. Geen kruiden om het lichaam te balsemen. Geen familie
die rouwde om de overledene. Alleen maar Aveel, die met rode ogen in elkaar gedokenaan Chajiems voeten
zat. De fakkeldragers liepen langs ‘t lichaam & legden er palmbladeren overheen. Chajiems handen staken
onder deze geïmproviseerde lijkwade uit. Zijn vingers waren iets gekromd, alsof hij bédelde om geld.
Aveel ging staan, hield nog even Chajiems hand vast en stopte die toen onder het bladerdak. Tenslotte
kwamen de bedelaars van de steengroeve om Chajiem de laatste eer te bewijzen. Volwassen mannen,
gedesillusioneerd, smerig & stinkend, alsof ze ook al gestorven waren, staarden nieuwsgierig naar de kleine
gestalte in de nis, schudden hun hoofd en liepen weg. Aveel bleef alleen achter. Hij staarde naar ‘t zwart-
geblakerde plafond v/d grot & probeerde ná te denken. Wat moest hij beginnen, nu Chajiem gestorven was?
Hoe moest hij ‘s nachts in het stro nu nog warm blijven, zònder Chajiem naast zich? Met wie moest
hij nu z’n magere rantsoen brood delen? Wie zou samen met hem ‘n fakkel dragen door
de smalle, bochtige straatjes van Yeroesjalayiem? Chajiem zou snel vergeten zijn...
alsof hij nooit hàd gelééfd! Kiitim, dé báás v/d Musschen, liep naar de nis
en keek uit de hoogte neer op Aveel. Kittim droeg nieuwe sandalen.
De zoom van zijn mantel was niet gerafeld. ‘t Doet Mòr denken
aan begin jaren zestig v/d vorige eeuw@A’dam & in de
Po~delta, Milano, Voghera, Parma, Dante, Cecilia,
Giuseppina Cavagna, Marco Zarattini
& de Sondereggers.
VAN DE STEENGROEVE UITGEHOUWEN
WAS. CHAJIEMS VERMINKTE LICHAAM LAG
OP DE PLAATS VAN HET REUSACHTIGE ROTSBLOK DAT GEBRUIKT WAS
OM HET HEILIGDOM VAN DE ALLERHOOGSTE TE BOUWEN. BEKLEED MET PALMTAKKEN
VORMDE DE NIS EEN GESCHIKTE PLAATS OM EEN DODE NEER TE LEGGEN. DE RUIMTE WAS AL DIKWIJLS
VOOR DAT DOEL GEBRUIKT VOOR DE FAKKELDRAGERS VAN YEROESJALAYIEM. Eigenlijk was het de taak
van vrouwen om te weeklagen over de overledene, maar in de gròt woonden woonden geen vrouwen...
Er heerste een doodse stilte. Er was alleen nog maar wat voetgeschuifel te horen. De jongens hadden zelfs
geen stuk linnen dat als lijkwade kon dienstdoen. Geen kruiden om het lichaam te balsemen. Geen familie
die rouwde om de overledene. Alleen maar Aveel, die met rode ogen in elkaar gedokenaan Chajiems voeten
zat. De fakkeldragers liepen langs ‘t lichaam & legden er palmbladeren overheen. Chajiems handen staken
onder deze geïmproviseerde lijkwade uit. Zijn vingers waren iets gekromd, alsof hij bédelde om geld.
Aveel ging staan, hield nog even Chajiems hand vast en stopte die toen onder het bladerdak. Tenslotte
kwamen de bedelaars van de steengroeve om Chajiem de laatste eer te bewijzen. Volwassen mannen,
gedesillusioneerd, smerig & stinkend, alsof ze ook al gestorven waren, staarden nieuwsgierig naar de kleine
gestalte in de nis, schudden hun hoofd en liepen weg. Aveel bleef alleen achter. Hij staarde naar ‘t zwart-
geblakerde plafond v/d grot & probeerde ná te denken. Wat moest hij beginnen, nu Chajiem gestorven was?
Hoe moest hij ‘s nachts in het stro nu nog warm blijven, zònder Chajiem naast zich? Met wie moest
hij nu z’n magere rantsoen brood delen? Wie zou samen met hem ‘n fakkel dragen door
de smalle, bochtige straatjes van Yeroesjalayiem? Chajiem zou snel vergeten zijn...
alsof hij nooit hàd gelééfd! Kiitim, dé báás v/d Musschen, liep naar de nis
en keek uit de hoogte neer op Aveel. Kittim droeg nieuwe sandalen.
De zoom van zijn mantel was niet gerafeld. ‘t Doet Mòr denken
aan begin jaren zestig v/d vorige eeuw@A’dam & in de
Po~delta, Milano, Voghera, Parma, Dante, Cecilia,
Giuseppina Cavagna, Marco Zarattini
& de Sondereggers.
25 dec 2019 - bewerkt op 28 dec 2019
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 apr 2023 44286262 Die twee monotheïstische godsdiensten
- O 21 apr 2023 44285 Stenen Tijdperken: Verleidelijke Godsbeelden
- O 20 apr 2023 44284261 Er woonden al Joden in Antiochië sinds de
- O 20 apr 2023 44281 260 Er waren volop armen in de stad en op de
- O 20 apr 2023 44280259Hoogstmerkwaardig hoeveel soorten dromen &
- O 19 apr 2023 44279258OudeLiedjes,JoligeMelodietjes,MallePietjes
- O 19 apr 2023 44278 257 Zo’n 400 jaar later, in 386 na Chr./A.D.
- O 19 apr 2023 44277Knijp droog, verdeel, heers & pest maar raak?
- O 19 apr 2023 44276256Ondergronds, uit ‘t licht, was geen moeite
- O 19 apr 2023 44275 255 Nòg frappanter (tenminste, voor wie niet
- O 18 apr 2023 44274 254 In Vigna Randanini zijn echter kochiem
- O 18 apr 2023 44273 253 I/d 2e/3e eeuw, toen twee rivaliserende
- O 17 apr 2023 44268252 Vroege synagogen waren dus zeker geen
- O 17 apr 2023 44267 251 De namen i/d Misjna zíjn die van wijzen
- O 16 apr 2023 44266 Met àndere woorden: de prachtige, overvolle