38221ESBY92 Boekrollen van Yeroesjalayiem: Erfenis
VAN TSION
’Je móet toch ééns van mij hebben gehouden, toen ik nog heel klein was?
Tòch?
Wááròm dan dìt? Wááròm? Ik herinner me jouw armen. Warm en zacht.
Jouw glimlach. Teder en gedùldig, ondanks mijn eindeloze stroom vragen.
Jij móet hebben gewéten hóevéél ik van jóu híeld. Mijn ogen vòlgden je, als je door de kamer liep.
Als vader je sloeg en jij huilend je hoofd boog, streelde ik jouw haar! Wéét je DÀT nog?
Dan keek je me áán. Dankbaar, hoe klein ik ook was.
Dan stak jij jouw hand uit & streelde m’n wang & trok me tegen je aan... dicht bij jouw hart!
Ik hoorde het kloppen. Lúid en dúidelijk! Mama! Gewikkeld in het vergeelde doodskleed.
Bezaaid met dode bloemen. Mama!
Kun je me nog hóren? JÓUW hàrt. De hartslag van mijn leven. JÓUW ÓGEN.
De spiegel waarin ik kon zíen hóevéél ÌK wáárd was! JÓUW líefde!
HÈT róer DÀT míjn gedachten leidde naar de hémel en naar alle góede dingen.
In de lente van mijn leven had ik jou zó nódig. De avondster aan de hemel WÀCHT
nog steeds op jou. Je moet naast me komen staan & mij aanmoedigen omhóóg te kijken!
Ik hóór die muziek niet meer, omdat ‘t water je heeft overspoeld & je met z’n koude golven
omhuld heeft, terwijl ik op ‘t strand sta te wachten, totdat Jíj terugkomt!
ÌK wàs HÈT dóel van jouw leven! JÓUW róeping! Toch heb je mij jouw rug toegekeerd & míj
in de stéék geláten, alsof ik alleen maar ‘n berg stenen op ‘t strand was.
Ik wàs zó bàng, toen je stierf & je loswrikte úit mijn toekomst! Maar ik heb m’n tranen ingeslikt,
omdat El’ Azar zéi dat ik niet mòcht húilen. En toen kwam die sterrenwacht, toen JÓUW beschuldigingen als wind- vlagen rècht ìn m’n gezìcht slóegen! Mama! ‘t Spijt me! GÉÉF die stenen aan mij!
Stop ze niet in jouw zakken! KÒM terùg! Maar je kwam niet terug. Moet je zíen!
Dáár lìg je dan naast váder. MÈT ‘n ijskoude grijns op je gezicht.
Bezaaid met dode bloemen die ik óóit voor je geplukt heb.
Naar wíe moet ÌK nú tóegaan met m’n problemen?
Wíe zal me omàrmen?
Wiens gezicht zal ik náást mij op ‘t kùssen zien?
Barak! O, Barak! Kom bij me terug, Barak!
Ik kàn dìt alles níet lànger àlléén
blijven drágen!
’Je móet toch ééns van mij hebben gehouden, toen ik nog heel klein was?
Tòch?
Wááròm dan dìt? Wááròm? Ik herinner me jouw armen. Warm en zacht.
Jouw glimlach. Teder en gedùldig, ondanks mijn eindeloze stroom vragen.
Jij móet hebben gewéten hóevéél ik van jóu híeld. Mijn ogen vòlgden je, als je door de kamer liep.
Als vader je sloeg en jij huilend je hoofd boog, streelde ik jouw haar! Wéét je DÀT nog?
Dan keek je me áán. Dankbaar, hoe klein ik ook was.
Dan stak jij jouw hand uit & streelde m’n wang & trok me tegen je aan... dicht bij jouw hart!
Ik hoorde het kloppen. Lúid en dúidelijk! Mama! Gewikkeld in het vergeelde doodskleed.
Bezaaid met dode bloemen. Mama!
Kun je me nog hóren? JÓUW hàrt. De hartslag van mijn leven. JÓUW ÓGEN.
De spiegel waarin ik kon zíen hóevéél ÌK wáárd was! JÓUW líefde!
HÈT róer DÀT míjn gedachten leidde naar de hémel en naar alle góede dingen.
In de lente van mijn leven had ik jou zó nódig. De avondster aan de hemel WÀCHT
nog steeds op jou. Je moet naast me komen staan & mij aanmoedigen omhóóg te kijken!
Ik hóór die muziek niet meer, omdat ‘t water je heeft overspoeld & je met z’n koude golven
omhuld heeft, terwijl ik op ‘t strand sta te wachten, totdat Jíj terugkomt!
ÌK wàs HÈT dóel van jouw leven! JÓUW róeping! Toch heb je mij jouw rug toegekeerd & míj
in de stéék geláten, alsof ik alleen maar ‘n berg stenen op ‘t strand was.
Ik wàs zó bàng, toen je stierf & je loswrikte úit mijn toekomst! Maar ik heb m’n tranen ingeslikt,
omdat El’ Azar zéi dat ik niet mòcht húilen. En toen kwam die sterrenwacht, toen JÓUW beschuldigingen als wind- vlagen rècht ìn m’n gezìcht slóegen! Mama! ‘t Spijt me! GÉÉF die stenen aan mij!
Stop ze niet in jouw zakken! KÒM terùg! Maar je kwam niet terug. Moet je zíen!
Dáár lìg je dan naast váder. MÈT ‘n ijskoude grijns op je gezicht.
Bezaaid met dode bloemen die ik óóit voor je geplukt heb.
Naar wíe moet ÌK nú tóegaan met m’n problemen?
Wíe zal me omàrmen?
Wiens gezicht zal ik náást mij op ‘t kùssen zien?
Barak! O, Barak! Kom bij me terug, Barak!
Ik kàn dìt alles níet lànger àlléén
blijven drágen!
02 apr 2020 - bewerkt op 06 apr 2020
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 nov 2023 45770/‘174 Ook in ‘t voorjaar van ‘40, toen nazi’s
- O 11 nov 2023 45769/173 Vroegere jagers-verzamelaars klommen ook
- O 11 nov 2023 45768 In de verbeelding ligt het antwoord ........
- O 11 nov 2023 45767/‘39 Ìk zíe Ad aarzelen bij deze conclusie!!!
- O 10 nov 2023 45766/‘38 Als ik de gedachte & logica volg dat díe
- O 10 nov 2023 45765/‘37Híj (zíj/‘t) valt dus niet samen met ‘wat
- O 10 nov 2023 45764 Van de mens is op de eerste bladzij van de
- O 10 nov 2023 45763/‘36Ook die avond praten we urenlang, en hoe
- O 10 nov 2023 45762 Ìk snap die oude Romeinen wel, hun geloof is
- O 09 nov 2023 45761/‘35 Kun je die G d aantonen, bewijzen of be-
- O 09 nov 2023 45760/‘34 Genade en erbarmen worden als eigenschap
- O 09 nov 2023 45759 Àls het tot botsingen kwam, dan spitste zich
- O 09 nov 2023 45758/‘73 Toen joodse atleten zich genoodzaakt
- O 09 nov 2023 45457Herodes besloot ‘n enorm nieuw paleis te gaan
- O 08 nov 2023 45456 De stadsmuren, zwaar beschadigd tijdens deze