[39] Het is zo moeilijk.

Ik kan op dit moment echt een vriendje gebruiken.
Lekker om mee te bellen, sms’en noem maar op.
Lekker naar hem toe gaan chil op de bank een film kijken.
praten over wat hij heeft gedaan en over wat ik heb gedaan.

Of gewoon iemand waar ik überhaupt mee kan praten.
Over papa. Over hoe ik me voel.

Dat ik het niet kan begrijpen. Dat ik niet snap dat hij nooit meer thuis komt.
Dat het pijn doet dat ik hem het laatst zaag 5 dagen voor hij overleed.
Dat het pijn doet dat hij weg is ook al had ik soms een hekel aan hem.

Er zijn nog zoveel die ik had willen zeggen en hat willen doen.
Maar nu ben ik te laat en dat doet zoveel pijn.
Het komt gewoon nog steeds niet aan.

En er is niemand die vraagt hoe het echt met me gaat, niemand om bij uit te huilen.
Want je mag het echt niet benoemen hoor, nee niets zeggen er over gewoon er omheen draaien.
Nee hoor je mag rustig rouwen als wij er maar geen last van hebben.

En weet je wat ik nog het meeste mis.
Z’n stem. Die ik nooit meer zal horen.

De verhalen die hij nooit meer zal vertellen.
Wat rest is het koude gevoel op me lippen van toen ik papa een laatste kus gaf voor dat we de kist sloten....
Xxx Sophia.