4 maart 2003

Tja... 4 maart 2003... Zomaar een gewone dag zou je zeggen... Nou, niet helmaal dus...

Ik ging vandaag naar Kim toe, dat had ik haar beloofd. Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik me helemaal niet lekker en eigenlijk had ik geen zin om te gaan, waarom zag ik er zo tegenop?

Naar school ben ik niet geweest, daar had ik geen zin in, ik zei tegen mijn moeder dat ik de eerste 2 uur vrij had, zodat ik eerst met haar koffie heb gedronken en toen mijn bed in ben geslopen, om er om half 12 pas uit te komen. Toen ben ik naar Kim gegaan.

Wat me zo tegenviel, was dat ik nachtenlang slecht sliep, en ik wist ondersgoed wat er aan de hand was, maar nee, ik durfde het niet toe te geven.... Maar ik vreesde dat ik bepaalde gevoelens had voor Simone... Ik probeerde mijn gevoelens weg te stoppen, want ik was immers met Kimm en ik hield van Kim!

Toen ik bij Kim was, was het anders dan anders, ik voelde het meteen, meteen toen ik aankwamn, heerenveen, was niet zoals normaal.... Kim was ook stil, zij moet ook hebben geweten dat het een andere dag als anders was...

Bij haar thuis gekomen bleek al snel dat ik echt niet meer kon. Ik voelde de tranen opkomen in mijn ogen en ik voelde dat het pijn deed, maar dat ik diep in mijn hart niet meer verliefd was op Kim...

De hele middag hebben we nauwelijks een woord gezegd, en de laatste 10 minuutjes hebben we op haar kamer gezeten, toen waren de tranen bij mij echt niet te bewingen, bij haar leek het nog mee te vallen, ze was alleen afstandelijk, dat was ze afgelopen donderdag ook al geweest.

We moesten naar het station en terwijl ik op haar bed zat nam ik haar kame voor het laatst goed in me op. Zachtjes zei ik:'dag bed, dag computer, dag kast, dag stereo..' Wat me helemaal opviel dat het een andere dag was, was dat Kim haar gordijntje tussen het bed en haar bureau dicht had gedaan. Alle keren dat ik bij haar was geweest, was het gordijntje open. Op haar bed had nooit het witte laken gelegen tegen de zwarte kattenharen van Nikey, maar vandaag wel.

Op het station namen we afscheid, ik wist dat het een afscheid voorgoed was. Toen ik in de verte de trein zag aankomen, begonnen de tranen weer over mijn wangen te stromen.
Een laatste kus, en dat was het. Het einde, ik had nooit gedacht dat het zo snel zou komen. In de trein heb ik eerst 5 minuten goed zitten huilen, daarna ging het wel weer. Ik nam me voor om direct als ik thuis kwam met haar te msnn. Ik moest haar de waarheid zeggen, ik moest zeggen dat ik dacht dat ik meer voelde voor Simone dan voor haar, maar dat durfde ik niet... Ik vroeg of ze nog echt van me hield, en zoals ik verwachtte antwoordde ze: 'ik weet het niet' Zie je wel, het was over. Daarna was de beslissing voor mij duidelijk, het was uit, echt ofiicieel over.

Contact heb ik geen behoefte meer aan, ze is uit mijn leven, uit mijn hoof, uit mijn hart... tenminste, heel snel. Ik hou nog steeds ontieglijk veel van haar, maar daar blijft het bij. Je hoeft er niet op te hopen dat we nog samenkomen, dat gebeurt echt niet. Ik heb mezelf voorgenomen om te wachten op die ene juiste vrouw die langs komt lopen... Geen stomme relaties meer waarvan je van tevoren al weet dat ze niet werken....

Nee, Kim is echt verleden tijd... Nu even helemaal niks meer op het gebied van liefde en al helemaal geen Kim meer!

xoxoxoxox

*trinity*