4. Onmogelijk perfect.

Hoe goed ik ook m'n best deed, hoe hard ik ook probeerde, ik kon het gevoel niet stopzetten. Je hebt me op het moment dat ik het zwakst ben. Op het moment dat ik gevoelig ben voor mooie woorden en lieve zinnen. Ik wilde dit niet voelen, ik wilde dit niet hebben, maar nu voel ik het en is het allemaal van mij. Ik wil je niet loslaten, terwijl ik voor mijn gevoel niet eens een goede grip heb op je. Je houdt me de hele dag bezig, je woorden draaien door m'n hoofd als een draaimolen die niet stopt. Ik wil dit niet voelen. Het is allemaal zo onmogelijk mooi. Zo onmogelijk perfect.

Dan komt daar ineens de realiteit om de hoek zetten. De afstand van zo'n 700 kilometer. Langzaam kruipt dat een gevoel van onmacht naar binnen en klapt de perfecte luchtbel uit elkaar. Met een klap val ik terug in realiteit. Heel voorzichtig raap ik de stukjes op van mijn gebroken hart die ik in de binnenzak van m'n jas bij me draag. Ik was bijna zo ver ze aan je te geven, zodat jij het kon lijmen en het bij je kon dragen. Bijna had je mijn hart gestolen en het bij je kunnen dragen. Je was zo dichtbij, totdat realiteit langzaam binnensloop en de luchtbel kapot prikte.

Het is moeilijk om te horen hoe jij nog steeds gelooft in deze droom en niet inziet hoe moeilijk het allemaal zou worden, hoe ingewikkeld het allemaal zou zijn, mocht ik verliefd op je worden. Ik probeer het je uit te leggen, maar de barriere genaamd taal maakt de afstand nu nog groter. Je snapt het niet, overlaadt me weer met die veels te mooie woorden en ik stop met uitlegger. De bel blaast zich weer op en ik verschuil me weer in de droom die zo mooi zou zijn.

Ik geloof met je mee en je verhalen klinken zo mooi. Ze zijn het bijna waard om waargemaakt te worden. Ik zou er zo in mee zijn gegaan als mijn verstandigheid mij niet tegenhield. Ik wil je zo graag zeggen dat het allemaal goed komt, dat jouw mooie dromen uit zullen komen en dat we het zouden gaan maken. Ik zou het zo graag willen. Het sprookje zou zo mooi zijn, maar zo onrealistisch.

Door jou heb ik ingezien dat het leven verder gaat. Dat het leven het niet waard zou zijn om met een gebroken hart rond te lopen. Jij veranderde mijn gemoedstoestand. Jij gaf mij weer hoop om de stukjes op te rapen en bij elkaar te brengen. De lijm staat al klaar, alleen de juiste handen om het aan elkaar te lijmen zijn zo ver.

Ik had nooit geweten zo voor iemand te vallen. Niet zo snel en niet op deze manier. Begrijp me niet verkeerd, maar ik ben niet verliefd. Ik vind je echt heel leuk en onze gesprekken zijn hilarisch, mooi, lief, geweldig & zo gezellig. Ik wil je hart niet breken, zoals ik heb belooft. Ik denk dat het alleen beter zou zijn, als we niet zo hard van stapel lopen.

Ich habe dir lieb.

x