#420 Tegenstrijdige gevoelens

Ik hang weer aan elkaar van tegenstrijdige gevoelens.

Ik ben verliefd. Denk ik. Ik heb iets met de -voor mij- liefste jongen van de wereld, nog maar heel pril allemaal, en ik word er erg blij van. Hij woont aan de andere kant van het land, en ik heb hem nu sinds zondag niet gezien, en moet ook weer tot vrijdag wachten tot ik hem weer zie. Maar dat wisten we van tevoren, het is het waard, en eerlijk gezegd is het ergens een heel fijn gevoel als je iemand mist, en diegene jou ook mist. Ik had mijn pinpas bij hem laten liggen en vandaag stuurde hij hem op. In een totaal afzichtelijke kaart, iets met paddestoelen en eekhoorns, en een onleesbaar handschrift. Ik was in de wolken.

Hij is in principe hetzelfde als mijn ex-vriendjes, qua instelling, karakter, eigenlijk lijken ze allemaal op elkaar, ik heb met al mijn exen op dezelfde manier iets gekregen: namelijk supersnel. Zij realiseerden zich dat ze iets voor mij voelden en ik, die normaal zo schreeuwt hoe eng relaties zijn, laat me binnen no-time inpakken. En ik heb ook hetzelfde gevoel bij hem. Een fijn gevoel, een ongelofelijk fijn gevoel. Maar soms realiseer ik me opeens iets, dat ik niet echt vlinders voel. En wat betekent dat? Misschien ben ik gewoon geen vlinder-type, ik heb ze sinds mijn allereerste vriendje niet echt meer gevoeld. Maar misschien is vriendje niet het goede vriendje, als ik geen vlinders voel. Ik probeer er niet aan te denken, wat meestal erg goed gaat, want mijn hoofd hangt op zo'n grote hoogte in de wolken dat denken onmogelijk lijkt geworden.

Maar dan.

Voordat ik vriendje tegenkwam was er iemand anders, iemand compleet anders. Iemand die ik al anderhalf jaar ken, en de allereerste keer dat ik hem zag voelde ik, jawel, vlinders. Er gebeurde al die tijd niets, we zagen elkaar toevallig eens per week, omdat hij afspaken had op mijn werk. En het was gezellig, de tijd kabbelde voort, ik werd vrolijk van hem, ik deed verder niks, hij ook niet. Uiteindelijk deed ik wel wat, nadat ik me realiseerde dat ik langzaam maar zeker stapelverliefd op hem geworden was. Juist misschien wel omdat hij zo onbereikbaar leek omdat er nooit iets gebeurde. En omdat hij ouder was. Ik ben 22, hij 37. Nadat we eerst een etentje hadden met een derde persoon erbij, kreeg ik hem daarna echt niet meer uit mijn hoofd en vroeg ik hem uit. We hadden een geweldige avond, een avond die voor altijd speciaal zal zijn, gewoon omdat het ook echt speciaal was. Niet veel later vroeg hij me te eten bij hem thuis. Hij kookte voortreffelijk en we dronken twee flessen wijn leeg. Ik bleef bij hem slapen, omdat dat gewoon logisch was. Toen zoende hij me, en terwijl ik daarvoor altijd ongelofelijk veel vlinders had gevoeld, voelde ik niks toen hij me zoende.

Toen kreeg ik iets met vriendje en ik durfde het hem niet te vertellen, daar kwam bij dat hij op vakantie was en ik dacht dat het beter was om zijn vakantie niet te verpesten door hem te dumpen, terwijl hij mij ondertussen wel bestookte met smsjes die eindigden met 'liefs'. Ik begon steeds trager terug te smssen, steeds oppervlakkiger, tot afgelopen dinsdag, toen was hij terug van vakantie en moest het er maar eens van komen. Hij smste me met de vraag of ik hem nog eens wilde zien. Ik smste (want ik was te laf om te bellen) dat ik hoopte dat hij een goede terugreis had gehad, dat ik hem graag nog eens wilde zien maar niet wist hoe hij mij zag, omdat ik een jongen had ontmoet waar ik iets voor was gaan voelen en waarmee het ook wel serieus iets zou kunnen worden, maar dat ik nogmaals niet wist op wat voor manier hij met mij wilde afspreken en dat ik daarom nog niet wist of afspreken een goed idee was.

Ik hoorde een paar dagen niks, tot gister.
He hallo, sorry dat ik weer sms, maar omdat ik nog niks van je gehoord heb maak ik me een beetje zorgen, dat ik iets verkeerds gezegd heb of dat het niet helemaal goed gaat. Ik hoop eigenlijk dat je iemands leuks bent tegengekomen en dat dat de reden is, ik gun het je van harte. Als het maar goed met je gaat! In andere gevallen, sorry of succes. In alle gevallen hoop ik nog iets van je te horen, ik ben nog steeds benieuwd naar alles!

Dat was vreemd, want ik wist echt heel erg zeker dat ik hem had gesmst dat ik iemand had ontmoet, maar dat had hij blijkbaar niet ontvangen.
Hoe dan ook, ik vond het zo'n ongelofelijk lieve sms, met de perfect gekozen woorden. Mijn antwoord: He, ik begrijp je sms niet want ik had je begin deze week iets gestuurd... Maar alles gaat goed, en ik heb idd iemand ontmoet. Maar dat wil niet zeggen dat ik je wil negeren ofzo, juist niet. Ik vind je erg speciaal en mag je erg graag, en wil heel graag contact houden

Meteen daarna had ik spijt, want ik weet niet of het wel slim is om contact te houden. Ik voel hele andere dingen bij hem, met vriendje is het allemaal leuk, maar nogal.. amateuristisch ofzo. De 37-man laat me me heel anders voelen, alsof ik echt bij de grote mensen hoor, en dat voelde zo verdomd prettig. Met vriendje is het gewoon, zo, zoals je vriendjes hebt, je bent met iemand omdat je verliefd bent op iemand (voor het gemak maar ff met en zonder vlinders), maar met de man lijkt het wel op een ander niveau te liggen.

En het stomme is ook dat ik het idee heb dat ik dit echt nooit tegen vriendje kan zeggen, gewoon niet, omdat hij het waarschijnlijk helemaal niet wil weten en het alleen maar schade kan aanrichten. Maar ik heb wel weer het idee dat ik er tegen de man eerlijk over kan zijn, als ik zou zeggen dat ik (tijdelijk) geen contact wil omdat ik teveel voor hem voel, zou hij vol begrip reageren, omdat hij, weet ik veel, misschien wel gewoon veel volwassener is en hij mij alles gunt.

Het voelt ook net alsof ik er met vriendje veels te snel aan begonnen ben, ik was doodsbang in het begin maar heb toen tegen mezelf gezegd dat verliefdheid juist iets is waarvan je moet genieten - en ik geniet ook, met volle teugen, maar ik heb nu even een breakdown, ik weet niet wat ik wil en het is nu net alsof ik geen keus meer heb; iedereen is net helemaal op de hoogte, iedereen is zo blij voor ons, blablabla, hij is blij, ik ben zelf blij maar het voelt net alsof ik geen andere keuze heb dan blij te zijn, en daar kan ik slecht tegen.

Ik ga maar vroeg slapen.