5 jaar

5 jaar geleden dacht ik dat vandaag de ergste dag uit mn leven was..

Het was wel een dag die mn hele leven bij zal blijven..
Storm Ciara was gaande die dag, maar de storm in mn leven voelde nog erger..

Mn vader al verloren aan de strijd, mn moeder zo aan het vechten voor de strijd die niet meer te redden was..
Met de vraag of we haar wilde gaan loslaten.. Dat we de euthanasie in werking zouden gaan stellen.. Ze wilde niet meer leven, ze kon niet meer leven..
Die dag was voor haar een helse dag met zoveel pijn..

Mijn hart brak die dag al in stukjes, niet wetende dat dit niet de dag zou zijn van het begin van het einde..

Ze voelde gewoon de complete pijn, alles, zonder de morfine..
De verpleegster had haar morfine pomp niet goed aangesloten.. de B*tch..
Het zou me niet verbazen dat het met opzet was.. Na die dag besloot ik dat ze nooit meer 1 stap in de buurt van mn moeder zou zetten.. Nooit meer.. Dit was door de gebeurtenissen ervoor, niet door de pomp, de pomp was de druppel..

5 jaar later loop ik met mn eigen dochter naar de markt.. Naar de visboer, de lievelingsdag van mn moeder.. haar uitje, altijd sjansen met de visboer, dezelfde visboer die mijn moeder altijd hielp, hielp mij vandaag..

Trots laat ik mijn dochter zien, alweer ruim 3 weken..

Kom lieverd, het regent, we gaan weer naar huis..

11 februari blijft altijd een stormachtige dag in mijn geheugen.. Een nacht die ik nooit meer zal vergeten, de nacht dat mn moeder beneden ging slapen en nooit meer boven kwam..

In dezelfde woonkamer ligt nu mijn dochter.. te slapen in de box, wat is ze prachtig..

Wat zou ik zo graag haar aan mijn moeder laten zien..

Wat hoop ik dat mn dochter zoveel van mij zal gaan houden als ik van mijn moeder hield..

Precies vandaag draag ik de jurk van mijn moeder, die ze op het einde gekocht had..

Ik mis je mama,

ik hoop zo dat mijn dochter mij niet snel hoeft te missen, dat ik nog heel lang in haar leven kan en mag blijven..

Ik hou van jullie..


Liefs,

Polaris*