5 oktober 2008

Lief dagboek,

Dit is mijn eerste verhaal.
Ik kan maar niet stoppen te denken aan afgelopen week.
Ik was onderweg met de trein naar huis, toen er iemand voor de trein sprong. Omdat het heel druk was zat ik in het tussenstuk voorin, hier hoorde je alles en voelde je gewoon de klappen.
Ik raakte in een soort van shock, en de ruim twee uur dat we hebben vast gestaan leken wel vijf minuten. Je zag elke keer agenten langs lopen met zaklampen kijkend of er nog een lichaamsdeel onder de trein lag. Ook werden er foto's gemaakt. Op het station heb ik slachtofferhulp gehad. En ik kan het maar niet van me afzetten, ik schrik s'nachts elke keer wakker en dan hoor ik weer de klappen. En schrik van elk hard geluid om mij heen. Ik probeer mezelf bezig te houden, zo heb ik de dag erna het hele huis een extra grote schoonmaakbeurt gegeven terwijl het al schoon was alleen maar om mezelf bezig te houden. Maar het werkt niet, wat ik ook doe ik blijf eraan denken. Ik weet ook gewoon niet hoe ik er goed over kan praten, als ik het verhaal aan iemand vertel begin ik spontaan weer te trillen. Ik denk dat ik de komende tijd, hier gewoon veel over ga schrijven aan jou om het zo van me af te kunnen zetten.

Liefs, *Jamie*