58 jaar en nog niet klaar...

Het was oktober 2018.
Ik had twee Goulash kroketten gegeten en kreeg ineens buikpijn.
Op 16 januari dat jaar kreeg ik een smsje op het werk van mijn vriendin dat het uit was.
Ze haalde haar spullen op en dat was dat.
7 jaar hadden we verkering en het was een leuke tijd samen.
Ik was vaak erg grieperig in die tijd en ook die dag voelde ik me zwaar beroerd.
om half vijf ging ik naar huis en vervolgens naar de bouwmarkt voor een nieuw voordeur slot.
Ze was vergeten de sleutel achter te laten en ik vertrouwde haar ineens totaal niet meer.
Het werd weekend en ineens besefte ik dat ik niet meer samen met haar naar the voice hoefde te kijken.
Ineens was heel het weekend van mij.
Ik kreeg lieve smsjes van haar, hoe gaat het? kusje ,kusje en ik stuurde wat liefs terug.
Vanaf het moment dat ze het uitmaakte was ik ook ineens klaar ermee.
Ik zou zoiets nooit gedaan hebben, tenminste ik dacht dat het goed ging .
Afijn zover voor nu mijn kant van het verhaal.

in oktober 2018 had ik een nieuwe vriendin die eigenlijk veel leuker is en waar ik een veel betere connectie mee heb,nog steeds en steeds beter.

Liefdes verdriet heb ik niet echt gehad, daar doe ik niet meer aan.

Okay, de buikpijn.

Na een maand buikpijn ging ik voor de tweede keer naar de dokter en ik bleek een steen te hebben die mijn alvleesklier vrijwel volledig blokkeerde en dat verklaarde ook mijn enorm afgenomen eetlust en van 82 kilo ging ik naar 66 kilo.
Twee zware operaties verder in 2019 en na revalidatie weer gaan werken.

Ik had al 25 jaar een hartsvriendin waar ik zelfs ooit 6 jaar mee getrouwd ben geweest en ze was hersteld van borstkanker en weer aan het werk.
Ze belde me op of ik met haar naar het ziekenhuis wilde gaan want een oncoloog wilde met haar praten over haar laatste bloed onderzoek.
Ik dacht;Shitttttttttttt,dit is geen goed nieuws,maar tegelijkertijd van ach misschien valt het mee.

We zaten daar en de beste man zei;je hebt APL,een progressieve vorm van Leukemie en de levensverwachting is twee weken tot twee jaar.

Beduusd gingen we naar huis.

Ze besloot al snel dat ze geen chemo wilde en ik besloot om haar daar meteen in te steunen.

Haar vriend, de man waar ze tijdens onze scheiding ging wonen was het hier totaal niet mee eens.

Ze regelde voor zichzelf actieve euthanasie, maar daarbij wachtend op hoe het bloed zich zou ontwikkelen.
Ongeveer een jaar later is ze overleden.

Ondertussen was ik weer behoorlijk opgeknapt en volop aan het werken en leven.

En ineens ging het weer totaal fout met mijn alvleesklier.

Chronische pancreatitis en darmverklevingen en van 40 uur per week naar 20 uur en net voor de bouwvak van dit jaar was het afgelopen met werken, het ging echt niet meer.

Nu ben ik veel thuis,veel slapen,af en toe wandelen en nog maar zelden de energie om een eindje op de motor weg te gaan,wat toch mijn grote passie is.

De moeheid is ongekend,soms slaap ik hele nachten en een groot deel van de dag en veel darmklachten..

Afijn,ik heb bijna 40 jaar gewerkt in zware fisieke beroepen en nu is mijn lijf op en pensioen met 67 ga ik vast niet halen.

Mijn vader werd 46 jaar en mijn broertje ook dus ik ben al best ver gekomen met mijn 58 jaar..

Ik geniet ook wel van de rust en vrijheid en ik moet er ook enorm aan wennen.
De meeste mensen zijn je al snel vergeten als je niet meer mee doet.

Mijn "nieuwe" vriendin is een godsgeschenk.
Ze heeft veel levenservaring en ook een aantal lichamelijke kwalen dus begrip is er zeker wederzijds.

Ze heeft beloofd voor mijn kat te zorgen mocht het helemaal fout gaan met mijn gezondheid en dat geeft rust.

Het huidige pensioenstelsel is er een van "One size fits all".
Iedereen word 100 jaar en blijft gezond en fit tot zijn of haar 67 jaar.

Ik verwacht niet veel ouder te worden dan 60 of zo dus ik vind dat ik na bijna 40 jaar keiharde fisieke arbeid nu ook mag genieten van mijn vervroegd pensioen.

Toch is er dat knagende gevoel.

In mijn gedachten wil ik nog zoveel.

Maar mijn lijf is op.

Toen mijn hartsvriendin overleed heb ik later met haar dochter haar huis leeg gehaald waar ze al meer dan 10 jaar alleen woonde en dat was heftig ,emotioneel en veel werk.

Vaak denk ik aan de mensen die mijn huis mogen leegmaken als het zover is.

Motoren,gereedschap en heel veel spullen ...

Ik woon hier mooi,al 21 jaar of zo, aan de rand van een klein stadje en in no time ben ik in de natuur en een winkelcentrum erg vlakbij.

Mijn vriendin woont hier een half uur met de auto vandaan maar ze is pas net begonnen met rijlessen dus even langswippen is voor haar niet makkelijk.

Ik hoop dat ze het haalt want er komt hoogstwaarschijnlijk een periode dat ik niet meer kan reizen.

Dan krijgt ze mijn auto en kunnen we nog uitstapjes maken.

Maar ,afijn, we leven in het nu...