6. De laatste keer.

Op de één of andere manier heb ik nog steeds dat rare gevoel dat ik verantwoording aan je verschuldigd ben. Dat ik je bijna verplicht ben om te vertellen wat ik doe, welke keuzes ik maak en hoe het met me is. Het enige en belangrijkste minpunt daaraan is toch wel dat het je niks doet. Je wilt niet weten hoe het met me gaat en al helemaal niet wat ik doe. Je leeft je eigen nieuwe leven, waarin je niks meer van mij wilt weten.

Ik schrijf je in gedachten brieven, emails. Ik stuur je kaartjes zonder woorden, omdat ik weet dat je ze stilzwijgend begrijpt. Ik heb ze allemaal verstuurd in gedachten, maar het zal nooit echt gebeuren. Nooit zal ik de moed bij elkaar rapen om je te schrijven waar het op staat.

Dit is de enige uitlaatklep die ik heb, als het neer komt op jou. Misschien is het zelfs beter je ook hier niet meer te schrijven. Zeker niet nu ik weer liefde voel.
Ja, eindelijk heb ik me over je heen gezet. Ik voel weer liefde, lust. Oprechte woorden vullen m'n lichaam met kriebels van hordes vlinders.

Alleen dat zou al reden genoeg moeten zijn om jou nu eindelijk te laten. Je eindelijk je leven te laten lijden, zodat ik dat nu ook kan gaan doen.

Nogmaals bedankt voor de goede herinneringen, de wijze lessen die ik geleerd heb en de liefde. Bedankt voor de tranen, de ruzies en de beschuldigingen, die hebben me sterker gemaakt. Bedankt voor alles, want je hebt me veranderd. Bedankt, ookal is dat niet op alle gebieden ten harte.

Dit is nu echt de laatste keer dat ik over je schrijf. Geniet er maar van. Krik nog even je ego op, span nog even je spieren. Vertel je zelf nog even hoe lekker je bent. Kijk nog even naar jezelf en bedenk dan, wat je eigenlijk voor klootzak geweest bent.

Liefs,
mij.