8 mei 2019, woensdag. Nergens spijt van.

- Ik heb al ongeveer even veel baantjes gehad als dat ik oud ben. Van café eigenaar tot reachtruck chauffeur, van riolen kolken tot koerier, van barman tot orderpicken, conciërge op een landgoed in Frankrijk, afwasser en nog een hoop flutbaantjes tussendoor. Ik ben nu 50 en na 4 jaar voor het uitzendbureau te hebben gewerkt krijg ik weer eens een arbeidscontract. Weliswaar voor 1 jaar, maar als alles goed gaat loopt dat over in een vast contract. Dat heb ik uiteraard zelf in de hand. Eindelijk een baantje waar ik het gevoel heb iets nuttig te doen ipv enkel maar te werken op niveautje 'verstand op nul.'
Uiteraard staan al deze baantjes niet op mijn cv, want anders zou het een boekwerk worden. Toch vinden de werkgevers de 8 verschillende jobs (die veranderen nogal eens naar gelang de vacature) wel erg veel. Ik heb altijd wel een uitleg en er is nog niet 1 werkgever die mij heeft geweigerd nadat ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Ik kom erg zelfverzekerd over (wat niet altijd zo is, maar kan het goed verbergen) en ik kan iedereen onder tafel lullen, zolang ik maar niet voor een groep hoef te staan.
Toch heb ik nooit echt veel verdiend. Behalve toen ik zelfstandig koerier/vrachtwagenchauffeur was. Dat was toen ik in België woonde. Ik heb er een zeer goedkope hypotheek aan over gehouden. Ik ben eigenlijk altijd van het ene naar het andere flutbaantje gehopt, had vaak geen cent te makken, zat regelmatig zonder werk en ging toch flierefluitend door het leven. Er zijn genoeg dingen in het leven om je zorgen over te maken en werk, of een gebrek daaraan, hoort daar niet bij. Ik kan het niet opbrengen om dag in dag uit naar een kantoor, magazijn of wat dan ook te moeten gaan waar ik niet graag ben, ongeacht wat ik zou verdienen. Dan veranderde ik gewoon van werk. Er is altijd werk. Als je maar wilt.
Een paar jaar geleden sprak ik een achterneef van mij die ik sinds de scheiding van mijn ouders op mijn 10e niet meer had gezien. Hij heeft dezelfde naam als mij en is drie dagen jonger. Hij vertelde mij zijn levensverhaal; school, studeren, trouwen, 2 kindjes, 25 jaar later nog steeds hetzelfde goedbetaalde baantje en 2x per jaar op vakantie naar zon of sneeuw en nog steeds wonend in hetzelfde dorpje waar hij is geboren. Prima, als je daar gelukkig van wordt. Ik zou het niet kunnen. Iedere dag hetzelfde werk, dezelfde koppen, dezelfde lokatie. Ik zou al compleet afgestompt zijn. Mijn vader heeft 40 jaar voor de post gewerkt en heeft een prachtig pensioen. Mijn broer zit al 28 jaar in hetzelfde kantoor op dezelfde vierkante meter en ook hij zal een prachtig pensioen hebben. Het langste waar ik ooit heb gewerkt is 6 jaar. En dat is een wonder gezien het loon dat ik daar kreeg en de desinteresse van de directeur die zijn personeel zag als noodzakelijk kwaad. Er werkten daar wel erg leuke mensen, zowel mannen als vrouwen, en dat is de reden dat ik het iedere ochtend kon opbrengen om 10 km in weer en wind naar mijn werk te fietsen. Maar na 6 jaar was ook dat wel genoeg en heb ik gewoon ontslag genomen. Na anderhalve maand had ik weer werk.
Er is geen vezel, geen cel in mijn lichaam die er aan denkt om 30, 40 jaar voor een en dezelfde baas te werken. Mijn pensioen zal niet zo best zijn en ik zal moeten werken tot ik er dood bij neer val, maar ik heb nergens spijt van.