a twist of word and mind

ik ben geloof ik in lange tijd niet meer zo toe geweest aan vakantie. sinds mijn vakantie is ingegaan heb ik zo goed als iedere dag tot het middaguur in bed liggen slapen. de afgelopen dagen heb ik vanalles gedaan, mijn vriendinnen heb ik al een eeuwigheid niet meer gezien. mijn vriendje heb ik al net zo weinig gezien. en ondanks dat ik het geweldig vind dat ik nu weer de tijd heb om met iedereen af te spreken en leuke dingen te doen, wil ik het liefste een paar dagen gewoon helemaal niks doen.

mijn beste vriendin, J., heb ik al veel te lang niet meer fatsoenlijk gesproken. ik vind het vreselijk om te merken hoe onze levens zijn veranderd. J. en ik zijn soulmates. we denken over alles hetzelfde, voelen ons over alles hetzelfde. we hebben geen woorden nodig, wij snappen elkaar gewoon. zo iemand kom je niet snel meer tegen. ik koester J. daarom ook met heel mn hart. ik hou van haar alsof ze mijn zusje is. maar onze levens zijn zo veranderd. waar ik nu mijn eerste studiejaar op het hbo erop heb zitten, is J. inmiddels alweer gestopt. wat ertoe heeft geleid dat ze eigenlijk het hele jaar heeft gewerkt. ik had nooit kunnen bedenken dat het verschil tussen fulltime studeren en fulltime werken zo groot is. alle verhoudingen liggen zo anders. het enige sociale contact wat J. er momenteel op na houdt is het contact met haar collega's. allemaal in eind twintig, begin dertig. lijnrecht daar tegenover sta ik. ik ben een echte student. ondanks dat ik nauwelijks opstap ga ben ik niet vies van een feestje. noch ben ik vies van alcoholische versnaperingen op een feestje. hier en daar een beetje flirten als ik de kans heb. maar hoe meer ik vertel hoe ik geniet van al deze gekke dingen die ik nu doe, hoe los en luchtig ik kan leven en kan feesten zoals ik er zin in heb, hoe banger ik J. daarmee maak. ze kan zich niet voorstellen dat ik er van geniet. ze wil er dus ook niets van weten. eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik er mee om moet gaan. ik voel een ruimte tussen ons in zitten en ik weet niet wat ik er aan kan doen.

ik heb nu bijna drie maanden een vriend. ik ben meer dan helemaal weg van hem, en eindelijk na zoveel tijd kan ik zeggen dat ik hem vertrouw. hij heeft zoveel voor mij gedaan in de afgelopen paar maanden. hij staat altijd voor me klaar en niemand heeft ooit zoveel geduld voor mij getoond. ik ben niet de makkelijkste, denk ik, maar hij heeft me laten zien dat hij niet van plan is om weg te gaan. voor nu in ieder geval, haha. alleen, hoe ik het ook doe, ik zit altijd een uur van hem vandaan. is hij op zijn kamer, dan zal ik eerst een half uur met de bus en drie kwartier met de trein moeten reizen. is hij bij zijn ouders dan zal ik een uur en een kwartier met de bus moeten reizen. met mijn ov kan ik gratis reizen, maar het is zo lang reizen. dat doe ik niet zomaar even. ik zie T. dus maar een keer per week. als het niet nog minder is. en dat is opzich niet erg. maar wat ik wel erg vind is als ik hem mis. ik kan niet uitleggen hoe het is als ik bij T. ben. maar ik word nog net niet gestoord als ik dat gevoel niet heb. als ik weet dat hij er niet is. begrijp me niet verkeerd, ik heb een hekel aan van die 'ik kan niet zonder mijn vriendje leven'-vriendinnetjes. maar ik ben wel het soort meisje dat, als ze verliefd is, ze heel haar hart aan die jongen geeft. T. heeft mijn hart. heel mijn hart. ook al ben ik daar zelf misschien wat minder blij mee. en ondanks dat ik zo ontzettend veel van hem hou dat het bijna pijn doet, kan ik zo gemeen tegen hem zijn. als ik een baaldag heb, reageer ik me op hem af. als ik hem mis, reageer ik me op hem af. ik snauw en ik negeer. ik bitch en ik zoek ruzie. gewoon vragen of hij lief tegen me wil doen is blijkbaar te veel.

je snapt natuurlijk dat tijd doorbrengen met deze mensen meer dan heel belangrijk voor mij is. maar mijn nieuwe studie, de reistijd die daar gratis bij komt, het maakt het niet bepaald makkelijk om nog even wat met iemand af te spreken. en als ik dan eens een moment rust heb, een dag waarop helemaal niets hoeft, hou ik die liever voor mezelf. uitslapen, rustig aan, een boekje lezen of even wat winkels afgaan. niet te min, ik spreek gewoon met vrienden af. natuurlijk. maar ik voel me dan gewoon niet oprecht. ik sta op met het gevoel dat ik liever de dag voor mezelf had gehad. if only i had time...

ach, het is goed te weten dat ik later meer tijd zal hebben. na mijn 67e, welteverstaan. maarja, we maken er maar wat van.