Aan oma.

Aan oma.

Gisteren hebben we je moeten begraven. Na 4 maanden van strijd werd de druk op jou en je lichaam te groot. Je stierf aan de gevolgen van slokdarmkanker en een longontsteking. Er is nog zoveel dat ik je had willen zeggen, maar dat kan nu niet meer. Je bent er niet meer. Daarom doe ik het maar zo.

Aan de ene kant wil ik je zeggen dat ik me schuldig voel dat ik in de laatste week niet meer op bezoek ben geweest. Ik vond het niet fijn meer om je zo te zien liggen. Ziek, zwak. Uitgeput. Ik hoorde van mama dat je het altijd fijn vond wanneer ik en/of Ránëwén langskwam(en). Zo voelde je dat je niet alleen was. Dat we samen sterk stonden. Ik besef me nu dat je dat gevoel van mijn kant hebt moeten missen, en dat je daar misschien boos of verdrietig om bent geweest. Sorry, nu is het te laat. Ik hoop dat je het niet erg vindt.

Aan de andere kant wil ik je bedanken, dat je was wie je geweest bent. Dat je op Ránëwén en mij pastte toen we klein waren. Opa en jij waren er altijd voor ons, voor anderen en voor elkaar, meer dan 60 jaar lang. Je bent samen met opa altijd een steun voor mij geweest. Op de camping, waar we met de hele familie waren. Thuis, tussen de middag als ik bij jullie kwam eten op de basisschool.
Familie speelde altijd een grote rol in je leven. Je was geen prater, meer een doener. Dat is één van de goede eigenschappen die ik van je heb, en dat vind ik fijn. Zo heb ik toch nog altijd iets van jou bij me.

Ik hoop dat je dit, wat ik nu schrijf, voelt, of op een andere manier merkt. Maar weet dat ik altijd van je blijf houden en je nooit zal vergeten.
Rust zacht, oma.

Stefan