aangeven.

in een dwaze bui hem verteld dat ik de dealer wou aangeven..
eigenlijk was t geen verrassing dat hij kwaad werd.

het is een vriend van hem. heb maatje
nou geweldig, hij vergeet alleen dat het geen vriend is. hij geeftbhem coke
het ergste wat er is. zulke mensen zijn niet vrienden.

en het grappigste is nog dat ik dit eigenlijk al wist.
wie ben ik nou om te denken dat ie voor mij zou kiezen.

ik moet het nog maar twee weken uit zien te houden en dan ga k het zeggen in relatiegesprek.
dat ik weet dat als ik hem de keuze zou geven hij niet voor mij zal kiezen.

het doet gewoon pijn. wetende dat hij niet uiteindelijk voor mij kiest.
terwijl hij me al die mooie woorden vertelde. al die mooie toekomst beelden die die had en schijnt te hebben.
ik word voel me boos en verdrietig. ik voel me niet gelukkig.
behalve de momenten waarop we samen zijn voel ik me even gelukkig.
de rest van de dagen slijt ik met verdriet in me hart en boosheid en onbegrepenheid in me verstand.

de psycholoog vroeg me hoe ik het verdraagde dat de keuze van samenwonen totaal aan hem ligt.
dat hij de regie er over heeft en ik maar afwacht. nou ja ik doe het gewoon, maar eigenlijk doe ik het helemaal niet.
ik kan het helemaal niet verdragen. ik probeer me hoofd eraf te zetten, maar 9 van de 10 momenten lukt het me niet
voel ik me genegeerd en in de steek gelaten.

ik snap eigenlijk niet waar hij de tijd voor nodig heeft. maar ik kan moeilijk op ze stoep staan en me plek terug eisen.
toch? het doet gewoon pijn dat hij zegt dat ik degen ben waar die zielsveel van houd, maar dat ie niet samen wilt wonen.
ik weet het eigenlijk allemaal niet meer

ik ga weer.