~. Achter de schermen .~

Ah gadsamme. Hier ben ik weer, ja. Hier komt opnieuw een verhaal over mijn zoveelste poging tot hem vergeten. Als je de uitslag van mijn 1252ste poging al kunt raden dan raad ik je aan om niet verder te lezen. Hier komt ie.

We waren met de hele klas op een uitstapje gegaan naar een kunstmuseum in Amsterdam. Echt heel leuk, de zon scheen, het was wel koud maar het stoorde niemand echt. Ik voelde me echt goed, ik had Hem opnieuw verwijderd uit mijn vriendenlijst voor de zoveelste keer, omdat we weer eens een ruzie hadden. Ik besloot ook dat het dit keer echt wel welletjes was geweest en ik eens mijn goede voornemens voor 2013 moest beginnen opvolgen: Geen gedoe meer met jongens die jou toch niet zien staan. Dus dat deed ik en ik was er verdomd goed in. Ik negeerde hem overal, en ik had zelf niet eens het gevoel dat ik ooit nog met hem wilde praten. Ik miste hem niet, ik voelde ook even echt niets meer voor hem.

Nou, we waren dus aan het wandelen doorheen het museum. Ik was al een uur aan het luisteren naar een oersaaie gids, maar opzich vond ik de schilderijen best wel mooi en ik stond rustig de schilderijen te analyseren. Plots zie ik Hem in mijn ooghoek naast me staan, en hij stond daar niet alleen. Hij liep de hele rondleiding naast een rotwijf en stond tegen haar aan te leunen en haar handen te verwarmen. Ik vond het werkelijk een wansmakelijk aangezicht en ging wat verder weg gaan staan, maar ik kon het natuurlijk niet laten en hield hen tweetjes continu in de gaten. Het was me echt wel duidelijk dat hij steeds dat wijf met die blonde krullen liep te volgen en niet met zijn handen van haar lijf kon blijven.

Nou toen kwamen we dus een zaaltje tegen met een aantal bankjes en iedereen vloog er gelijk naar toe. Ik had ook best wel een aardig pak rugpijn dus ben gaan neerzitten, maar er was helaas geen enkele andere plaats meer vrij dus ging ik naast Hem zitten.
-"Negeer je me nog steeds? Ben je nog steeds boos op me?"
".."
-"Ik vertelde je al dat het me spijt. Echt. Die ruzie, wat ik zei meende ik niet."
"Dat zijn echt geen goede excuses die je nu maakt. Ik zei het je al, ik wil niets meer met je te maken hebben. Ik wil niet met je praten ik wil niet eens naar je kijken."
- "Nou, het spijt me dus wel echt, en ik weet dat je niet boos op me bent want dat kan je namelijk niet. Je kan niet boos op me blijven. Ik weet zeker dat je binnen de 3 tellen zal glimlachen naar me."
Toen moest ik dus glimlachen en was ik gelijk niet meer boos op hem. Ik heb het toen goed gemaakt en ja, ook met een stevige knuffel natuurlijk.

Na een poosje kregen we een groepsopdracht. Schilderijen analyseren volgens theoriën van de kunst. Ik en Hij liepen steeds samen. Ik weet niet goed meer waarover we het hadden maar hij had dat blonde kind achter zich gelaten en dit keer was ik het waarvan hij niet af kon blijven. Ik moet toegeven dat ik al die aandacht wel leuk vond.
"Ik heb dit wel helemaal geanalyseerd, wil jij het volgende schilderij doen?" vroeg ik.
Toen tikte hij twee keer op zijn wang om aan te geven dat ie het pas zou doen als ik em een kus zou geven.
"Euh, ik geloof dat ik tot nu toe al de hele taak heb gemaakt dus..." Dit keer tikte ik twee keer met mijn vinger op mijn wang. Hij keek even naar me. "Echt?" Ik weet niet of dat een antwoord was op mijn 'ik heb de hele taak gemaakt'-verhaal of op mijn gebaar naar mijn wang toe.
"Ja, echt"
Toen kwam hij naar me toe en gaf hij me een kus op mijn wang. Ik voelde eigenlijk helemaal niets. Ik moest enkel blozen, dat wel. Op dat moment kwamen onze klasgenoten naar ons toe, de tijd die we hadden gekregen om de taak te maken was intussen verstreken. Iedereen liep terug naar de uitgang waar we hadden afgesproken. Ik liep achter hen aan maar Hij hield me plots tegen.
"Nou ik. Toch?" Hij tikte twee keer op zijn wang.
Ik duwde hem achter een muurtje en gaf hem snel een kus op zijn wang. Toen liepen we in stilte door naar de uitgang.

In de bus kon ik niet stoppen met glimlachen. Ik was wel een beetje teleurgesteld omdat hij helemaal aan het einde van de bus zat, en ik in het begin. Na een halfuurtje was er een plaats voor me vrij en kwam hij voor me zitten. Hij raakte mijn lippen af en toe aan en zei iets dat klonk als "Ik zou echt willen..." maar hij brak zijn zin steeds af. Ik luisterde er ook niet echt naar. Toen hadden we een discussie over het aantal meisjes die hij al gezoend heeft in 2013 en ik raakte lichtelijk geïrriteerd. Toen kwamen we thuis aan en heb ik hem weer genegeerd.

Ik heb hem nog een aantal keer gesproken, maar het is weer terug als daarvoor. We maken ruzie en negeren elkaar af en toe. Dan maken we het plots weer goed en zijn we weer de beste vrienden. Het verandert elke minuut. Ik zou toch graag eens willen weten welke kant van hem oprecht is. De jongen die me leuk vindt of de jongen die ik haat.