ADD en de angst om afgewezen te worden

Als ik eerlijk kijk naar mij en wat mij het meeste belemmert in mijn dagen, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat het de Angst is om niet goed genoeg te zijn. ADD is niet alléén maar een wervelwind van overlappende en random gedachten of een concentratie spanning van een goudvis.

Wat óók hoort bij het 'ziektebeeld' ADD en ADHD is een dysforie voor afwijzing. Rejection sensitive dysphoria (RSD). Er zijn mensen die niet eens wéten dat dit bij hun ziektebeeld hoort, er wordt namelijk vooral gekeken naar symptoom bestrijding rond de drukte en concentratie. Een afwijzing of het krijgen van kritiek is voor 'normale' mensen al pijnlijk, verdrietig of iets waar je boos van kunt worden. Voor iemand met ADD of ADHD is dit onverdraaglijk!

Wij zullen dus vaak alles op alles zetten om dit te vermijden! We kunnen zelfs nog veel verder gaan dan een 'normaal' persoon om dergelijke situaties uit de weg te gaan. Denk aan het People pleasen. Hoeveel People Pleasers gaan hun grens over? Bijna allemaal.
Bij mij vertaalt het zich in het simpel weg uit de weg gaan van situaties. Ik heb een super simpele, gisteren nog gebeurde casus om dit mee uit te leggen.

Mijn droom is werken in de geestelijke gezondheid, dat heb ik al eens vaker laten vallen in mijn verhalen. De eerste stap was mijn HAVO diploma halen, want ik had enkel een VMBO kader diploma richting zorg en welzijn. De opleiding die ik wil gaan doen is op het HBO, daar wordt je niet zomaar toegelaten met een Kader diploma. Ik hoor je al denken, "je had toch een 21+ toets kunnen doen?". Ja, dat had ik gekund maar Ik heb er toch voor gekozen om mijn HAVO diploma te halen, omdat school nogal een dingetje is voor mij en zo kon ik dus alvast een beetje oefenen en wennen.

Dit was de slimste keuze die ik had kunnen maken. Ik ben als mens enorm gegroeid van de leraren, mede leerlingen en de lesstof. Ik durf te zeggen dat ik mentaal een groei van misschien wel 200% heb doorgemaakt. De volgende stap staat al vanaf 2019 klaar om te nemen. Ik vond het een beetje eng om te beginnen dus ik zei tegen mij man "ik begin wel in Februari, nu even tot rust komen en met jullie genieten". Het werd Februari maarja Corona he.. September: "Ik vind het toch niet prettig om thuis lessen te moeten volgen, ik ben bang dat ik mezelf dan niet genoeg kan motiveren om actief mee te doen". Inmiddels is het opnieuw Februari geweest en ben ik wel al serieuzer op zoek gegaan naar mijn mogelijkheden en in maart had ik een online open avond. Gisteren bij de dokter werd ik pas overvallen door een besef, terwijl ik hem aan het vertellen was over mijn uitstel gedrag omtrent het schrijven van een motivatiebrief en het maken van een nieuw CV.. Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? Waarom begin ik niet gewoon te solliciteren op banen met opleiding?

"Als ik niets instuur, kunnen ze mij ook niet afwijzen".
Laat dit even op je inwerken.

Dit is wat mij zo'n pijn doet, dit is waarom ik nog niet begonnen ben, dit is mijn grootste struikelblok. Afwijzing is KUT. Dat weten we allemaal, maar afwijzing is voor mij een bevestiging. 'Zie je nou wel? Ze willen je niet.. wat dacht je ook? Dat je door je vreselijke verleden jezelf ergens binnen kon lullen om de Held met natuurtalent uit te hangen?'. Superhelden bestaan niet, idioot.

Deze gedachten zijn niet realistisch want iedereen die mij kent bevestigd juist dat dit werk me op het lijf geschreven is. Toen ik mijn dokter vertelde over de opleiding die ik wilde gaan doen sprong hij LETTERLIJK van zijn stoel en gilde "Ja M!! JAAAA! Ik ben hier echt zo blij om! Gebruik je talenten!". Op het moment zelf voelde ik me heel sterk door deze woorden en was ik weer gemotiveerd om verder te zoeken. Maar als ik het dan niet helemaal kan vinden op de manier waarop het voor mij ook mogelijk is om deze studie te doen ben ik alweer snel ontmoedigd. Ik moet namelijk wel geld in het laatje brengen voor mij gezin, ik moet werkdagen en de schooldag geregeld krijgen met man en kinderen, want de kinderen kunnen immers niet voor zichzelf zorgen en mijn man evenmin.

Er MOET echt meer aandacht komen voor dit kenmerkend aspect van ADD en ADHD. Er zijn mensen die hun talenten nu vergooien! Vanwege irrationele angsten! Waarvan ze misschien niet eens doorhebben dat die angsten bij hun ziektebeeld horen of er zelfs überhaupt zijn! Want als jij niets hebt om mee te vergelijken en er is ook niemand die je verteld dat dit kenmerk is van je ADD, hoe kun je dan weten dat dit je probleem is? Hoe kun je dan weten dat je te maken hebt met een gedachtengang die onterecht is?

Ook hierover heb ik natuurlijk veel méér te zeggen dan ik momenteel typ. Mijn hoofd maakt overuren, legt verbanden, doet aannames of trekt conclusies as. we. speak. Maar als ik letterlijk alles op ga schrijven wat ik denk of bedacht heb, dan zijn mijn verhalen niet eens leesbaar voor de gemiddelde dreuzel. Enkel vergevorderde AD(H)Ders zouden een dergelijk bericht misschien kunnen ontcijferen. Maar zelfs dat betwijfel ik.

Het menselijk brein is zo bijzonder, ik sta er keer op keer weer van te kijken.

Liefs, M