Yin en Yang maar dan in het echt?

Je kent dat tekentje wel toch? Dat rondje met de helft zwart de andere wit en in elke helft een klein bolletje in de kleur van de ander.

Soms vraag ik me af of ik dat bolletje ben en de mensen om mij heen de andere kleur.
Ik heb me nu een paar maanden achter elkaar best wel kut gevoeld om het maar even een naam te geven. In die tijd ging het met vrienden best wel oke, met familie ook wel.
Nu voel ik me sinds een paar dagen best wel weer blij. En nu ligt de opa van mn meisje opeens op sterven, is haar vriendje (hij is een van mijn beste vrienden ook) dakloos geworden.. een andere vriendin wordt gek omdat haar huiskat is ontsnapt en nergens meer te vinden is.

Aangezien mijn hoofd altijd zo ver gaat in de gedachtenspinsels komen er wel eens hele gekke theorieën uit.
De gedachten dat ik als klein puntje met mijn gemoedstoestand op dat moment het compleet tegenovergestelde bij hun in gang zet.
Als een soort kleine kankercel die alles beïnvloed.
Dus als het slecht gaat met mij, gaat het goed met de rest, als het goed gaat met mij gaat de rest er aan onderdoor. Tenzij ik ergens verborgen krachten heb zitten zie ik niet hoe dat zou moeten werken.

It's ridiculous dat weet ik, maar ik vind het soms wel echt fascinerend waar mijn hersenen mij kunnen brengen. Meestal denk ik er niet aan om dat soort dingen op te schrijven, wat jammer is want ik heb echt al vaker kunnen lachen om mijn spinsels. Ze zeggen dat je je fantasie kwijt raakt in de tijd dat je volwassen wordt. Voor alsnog heb ik nog altijd een overkill aan fantasie ik hoop ook dat dat zo zal blijven.

Ik kan best wel eens verstrikt of verdwaald raken in mijn hoofd, wat echt super vervelend is. Dan raak ik overzicht kwijt over wat ik aan het doen ben of wil gaan doen die dag en opeens is het bedtijd en heb ik geen drol gedaan van wat ik wou doen.. of MOEST doen.. Maar die echte lamleggende spinsels dat zijn dingetjes van de laatste maanden. Toen ik nog werkte deed ik dat altijd echt heel erg methodisch. Zo erg dat mijn collega's er steeds grapjes om maakte en ik me echt kon ergeren aan collega's als ze mijn logica omgooide. Maar dan deed ik gwoon weer mijn manier en kon ik me makkelijk herpakken en verder. Opeens kon ik me nauwelijks herpakken en op het einde zelfs helemaal niet meer.

Add en ik zijn ook een yin en yang. Als ik goed in mijn vel zit ben ik de witte helft en de ADD, het zwarte bolletje, werkt met mij in mijn voordeel. We werken samen, zijn creatief, doen gek enzovoort. Zit ik dus niet goed in mijn vel, wat nu dus gebleken is de afgelopen tijd, is ADD de zwarte helft en werken we helemaal niet meer samen. In plaats van de leider te zijn over mijn gedachten (tot op zekere hoogte, trauma doet altijd wat met je) ben ik op die momenten echt overgeleverd aan mijn hoofd. Ik heb heel veel moeite daar uit te komen, ik kan me nergens op concentreren en het lijkt alleen rustig te worden als ik bijvoorbeeld afgeleid ben met Netflix, Vrienden om me heen die met me kletsen of als ik als een bezetene mijn huis ga opruimen.

Lastig wel.. Ik ben immers niet verantwoordelijk voor alleen maar ik. Er zijn 2 kleine meisjes die mij nodig hebben. Die bijna letterlijk afhankelijk zijn van mij om ze in leven te houden. Er is ook nog een man die nog veel gekker wordt dan ik van de dingen die zich in zijn hoofd afspelen. Mijn meisje dat ook al wat te verduren heeft gehad en dat net als ik aan lijkt te trekken in haar leven. Mijn beste vriendje dat er sommige dagen letterlijk naar leeft tot ie mij weer ziet en het gevoel heeft weer te kunnen ademen. Mijn Opie en Omie waar ik elke week toch echt minimaal 1x langs moet met de kindjes, want dat is waar zij dan weer voor leven en opstaan elke dag..

Vandaag voel ik me nog steeds best wel goed hoor naar omstandigheden. Ik kijk er nu vooral naar uit dat mijn borst snel beter is, want dat niks doen ben ik spuug en spuug zat.

Liefs, M.