ADHD groeps therapie ervaring.

Ok, dit werkt nu al veel beter dan individueel en dan ben ik nog maar 1x geweest.

Het zit zo;
Je leert mensen kennen die in hetzelfde schuitje zitten, allemaal mensen met ADD of ADHD. En geloof me als ik zeg dat je vrijwel meteen verschil ziet tussen de 2 termen, haha. Erg mooi om te zien en te analyseren.

Anyway..Ik ga er niet echt inhoudelijk op in wat er allemaal is gezegd, dat MAG ook niet. Privacy enzo, ben ik het HELEMAAL mee eens. Maar wat IK heb gezegd en beleefd kan ik wel in mijn dagboek kwijt
Wie weet heeft iemand hier wat aan

Goed...Het voelt wel beter om te weten dat je niet alleen bent en dat de 'klachten' van AD(H)D niet alleen bij jezelf zijn. Het is zo grappig om te zien dat die kleine dingetjes, waarvan ik mijn hele leven dacht ; 'Ja dat is weer typisch een Tasha actie' eigenlijk een AD(H)D actie is waar veel meer mensen 'last' hebben.

De gesprekken zijn leuk, je leert dingen in elkaar herkennen, je leert sociaal te zijn in een groep en je hoeft niet bang te zijn om jezelf te zijn. je MAG chaotisch zijn, je MAG veel vergeten, je MAG hyper zijn en veel (en luidruchtig) praten. je MAG er zijn. Je MAG even de rem van je toestand eraf gooien en gaan met je AD(H)D acties Lekker kletsen, niet willen/kunnen lezen wat er op papier staat omdat de prikkels om je heen te intens zijn omdat iedereen in de ruimte teveel prikkels ontvangt. Echt zo grappig om te zien en te analyseren
Eigenlijk leer je, samen, in samenwerkingsverband, je eigen ik kennen. Je leert hoe je om moet gaan met jezelf en wat ik OOK heel belangrijk vind; je leert inzien hoe je op andere reageert. (impulsief, stemmingswisselingen, enz) en je leert hoe je ervoor kan zorgen dat je minder last op de schouders van je dierbaren legt en meer nadenkt over je impulsieve acties, woorden, kwaadheid enz.

Dat gevoel had ik véél minder bij de individuele hulp. Ook heel goed bedoeld hoor, hulp is hulp! En het heeft me ook wel redelijk wat geholpen...MAAR ik had altijd het idee dat ik 'gefixt' moest worden. Dat ik 'normaal' moest worden en daarbij de hulp van een psych nodig heb.

Maar nu...
Nu kwam ik samen met één van mijn groepsgenootjes tot de conclusie dat AD(H)D geen aandoening is, geen ziekte, maar een andere manier van denken, die minder goed past in de huidige maatschappij, wat de maatschappij van ons verwacht. [werken op heel hoog tempo, zonder fouten, heel georganiseerd, het plannen, sociaal zijn...eigenlijk leven we in een kut maatschappij op dit moment, jezus ]
Deze realisatie, dat wij niet 'gek zijn' in ons hoofd, gaf mij zo'n kick.
De realisatie dat we niet 'ziek' zijn...Maar enkel hulp nodig hebben om te functioneren zoals de maatschappij van ons verwacht op werk en sociaal gebied, dmv gesprekken met mensen die hetzelfde 'denken' (ADHD dus ) en SAMEN elke keer een stap vooruit te zetten zonder daarbij je eigen 'ik' te verliezen.

Maar ik kan je wel vertellen dat het verdomd moeilijk is om jezelf een andere manier van denken aan te leren.
Dat is bijna niet mogelijk joh! het kán wel. Maar het vreet ENORM veel energie en verlangt veel doorzettingsvermogen van je, dat kan ik je wél vertellen


Over 2 weken weer een sessie van 2,5 uur
Heb er heel veel zin in!

Liefs,

Inoue