Advies nodig, mannenschuw.

Ik was niet boos toen ik vroeg of hij nog van haar hield, dit beschouwde ik zelf als een doodnormale vraag. Dat hij vreemd was gegaan wist ik, en wilde ik zelfs nog van hem accepteren, daar was ik bereid toe. Het was immers nog niet zo lang uit tussen hen. Ik had onze relatie geprobeerd te ontwijken. Eerst waren we vrienden, allebei bezet en dus dachten we niet eens aan een mogelijkheid van een “ons”. Nadat ik mijn relatie had beëindigd werd het serieuzer, hij begon te flirten. Ik beschouwde het als gein, maar dit liep zo uit de hand dat ik hem tot drie keer toe goed heb duidelijk gemaakt dat het zo niet werkte, hij had nog steeds een vriendin. Hij hield aan, ik werd verliefd, ik werd gek, en ik bleef hem afwijzen. Onze zoen was uiteindelijk onvermijdelijk, die zelfde avond maakte hij het uit. Een week later begon onze relatie. Waar ik bang voor was kwam uit, ik kreeg de schuld van hun relatiebreuk. Via een vriend van hem kwam ze achter onze zoen, dat het toen nog aan was tussen ons. Ze werd woest op mij. Sindsdien begon haar zure wraakactie tegen mij. Ze maakte me zwart en bestempelde me als vriendjesinpikker. Ik moest breken met vrienden, jongensvrienden. Zij hadden een relatie en zij vertelde hun vriendinnen dat ik niet te vertrouwen was. Mijn mannelijke vrienden mochten niet meer met mij omgaan. Hij, mijn nieuwe vriend vertelde me dat het beter was dat onze relatie geheim moest blijven, voor even. Dat was wat respectvoller tegenover haar. Ik kon dat begrijpen, en had er vrede mee. Alle shit, het was het waard, ik was gelukkig. Ik moest veel voor hem over hebben, maar ik voelde gewoon dat hij dat ook voor mij zou doen als het moest. Hij zei dat hij haar had verteld dat het echt mijn schuld niet was dat het uit was gegaan tussen hem en zijn ex-vriendin. Niets bleek achteraf minder waar. Hij ging vreemd met haar, en toen kwam mijn vraag. Niet uit boosheid niet uit nijd. “hou je nog van haar”. Ik hoopte dit op een normale manier op te kunnen lossen.

“we kunnen op dit moment beter geen relatie hebben” kreeg ik terug…

Ik was woest. Hoe durft hij. De schoft, klootzak, lul. Als hij van mij hield, überhaupt om mij geeft, niet eens had gewild dat onze relatie “even werd uitgesteld, omdat het meneer op dit moment even slecht uitkomt”. Dit zei ik hem. “nee klopt, zei hij, maar ik had ook niet echt het gevoel dat jij om mij gaf. Janken kon ik, schelden, schreeuwen, gillen, blèren, krijsen, slaan, schoppen, met spullen smijten, het maakte me niet uit. Ik reageerde even niet, waarop ik een nieuw smsje kreeg. Smsje ook echt. “Ik kan nu het gezeur van iedereen even niet aan”. Toen brak het laatste wat nog zou kunnen breken in mij. “jouw gezeik he? Jouw kutzooi, jouw kutleven, want ooh wat heb je het zwaar. Het enige wat jij heb gedaan is even met een ander zoenen, een punt achter een relatie van een jaar zetten, even een tijdje neuken met een ander, (want een relatie wil je het niet noemen neem ik aan, want je gaf niet om me), vervolgens vreemdgaan en bij je ex terug gaan.” “en wat voor shit ik voor jou over me heen heb gehad, kan je dat überhaupt iets schelen?”. “ik heb voor je gevochten zoals een man dat oor een vrouw hoort te doen.” We waren inmiddels niet meer aan het smsen, maar een echt gesprek aan het voeren. Hij zei niets. Ik had gehoopt dat hij op zijn minst dingen zou gaan ontkennen. Hij zei niets. “laffaard, zeg iets, je gaf niet om me he?” “nee” zei hij. Het was een harde onverwachte nee. Nu was ik het even die niets zei. “je hebt gelijk, ik heb het verkloot, laten we morgen wat gaan drinken? Ik betaal”.

LUL.

Na dit gesprek heb ik nooit meer tegen hem gepraat, ik was genezen van naïviteit.
Dacht ik…

Een half jaar later, een serieuze date. Deze jongen was anders, hij had veel moeite moeten doen voordat we überhaupt een date hadden. Hij had verhalen van een vriendin gehoord dat ik door een voorvalletje aardig moeilijk was gaan doen op het gebied “mannen”. Hij vroeg me ernaar, en ik legde het hem globaal een beetje uit. Hij vond het heel erg zei hij, maar er waren nog andere jongens, niet iedereen is zo, en ik verdiende het niet. Dit zit wel goed dacht ik. Gelukkig zijn er nog normale jongens. De vakantie brak aan, en ik was een maand weg, we smsten veel, en toen ik hem weer zag was ik dolblij. Hij was bij mijn werk, en ik ken die jongens, ze komen er vaker, dus ook zijn vrienden kenden mij. Ik deed alsof ik hem niet kon horen wanneer hij voor het café stond, en ik op het terras aan het werk was, maar hoe hij over mij praatte was walgelijk, respectloos en onbeschoft. Mijn smsjes werden gelezen en ik kreeg smsjes met foute teksten erin. Niet van hem, van zijn vrienden, maar met zijn mobiel. Ik vertelde een collega wat hij tegen me zei, “o wat een schoft, dat zei hij ook al tegen mij zondag”. Oke, klaar was ik ermee, ik zou wel ergens een boek kopen, met aanwijzingen en kenmerken van players.
Genezen was ik, dacht ik.

Weer een nieuwe hij, weer een klein half jaartje later. Knappe jongen, ik kende hem al een jaar. Hij had mij mee uit gevraagd toen hij aan het eten was op mijn werk, ik viel als een blok voor hem, maar ik had een relatie, dus het ging niet door. Toen het uit was had hij een vriendin, het ging niet door dus. Zijn vriendin had het uitgemaakt, meneer zocht via via mijn nummer en msn. Er gingen twee weken overheen toen hij meer en meer begon te flirten. Hij wilde langskomen. “doe nou maar even rustig, het is pas uit”. Zei ik hem. “maar straks ben je weer bezet, ik heb zo lang gewacht, vond ik je leuk, had je een vriend”. “haha, rustig maar, je kunt best even wachten nog, je was er zo kapot van dat het uit was” (ik dacht al, straks heb ik weer dezelfde situatie). “we kunnen haar toch laten zien dat ook iemand anders mij gelukkig kan maken” “het gaat echt veel beter, ik ben er overheen, en ik wil je zo graag zien”. Zo ging het nog een tijdje door. We spraken af elkaar te zien bij het uitgaan, en dat gebeurde. We smsten non stop tot die tijd. Die avond kwam ik hem tegen, hij deed raar. Zoenen wilde hij niet maar hij kon niet van mij afblijven. Aan het eind van de avond vroeg hij of ik met hem mee naar huis wilde, zijn ouders waren niet thuis en hij had genoeg voorbehoedsmiddelen thuis. Ik bedankte. Er werd niet gezoend.
Ik smste hem de volgende dag, hij deed kortaf en raar, alsof onze maand van contact niet verlopen was. Ik merkte al snel dat het van hem allemaal niet meer hoefde. Waarom vroeg ik me af? Maar ik snapte het zelf al. Omdat ik niet met hem naar bed wilde die avond.

Of ik nu mannenschuw ben? Ja dat ben ik. Het heeft me verpest. Ik vertrouw ze niet. Ik weet niet wat ik fout doe, hoe meer ik iemand leuk vind, hoe moeilijker ik doe voordat ik überhaupt met die jongen afspreek. Omdat ik zeker wil weten dat hij mij wel écht heel leuk vind. En toch.. heb ik pech? Of roep ik het over me af?

Ik weet het niet meer, echt niet. Als ik nu iemand tegen kom die zo knap, mooi leuk en lief lijkt, en die mij ook leuk vind (zegt ie) dan wijs ik hem af, ik durf gewoon niet meer gekwetst te worden. Ik kan mezelf altijd heel vrolijk, leuk en grappig voor doen, maar ik heb ook zo mijn probleem. Dit probleem. En ik wil ervan af.

~Diono~