afbrokkelende muren

Woensdag was het weer tijd voor mijn wekelijkse sessie bij J. Ik ben nooit goed geweest in behandeling buiten de plek waar ik woon. Voelde altijd zo onpersoonlijk, zo afstandelijk. Het lukt me nooit om me echt open te stellen. De behandelingen die ik kreeg voor ik op mijn veertiende uit huis werd geplaats, sloegen dan ook nooit echt aan, ik sloot me altijd af en liet niemand binnen in mijn wereldje. Toen begon ik muren om me heen te bouwen. Muren die me zouden beschermen tegen de buitenwereld die ik niet snapte en die ik o zo ingewikkeld vond. Vanaf het moment dat ik werd opgenomen, werden die muren stukje voor stukje afgebroken en leerde ik te leven in een echte wereld, als een echt persoon, die niet altijd sterk hoefde te zijn, maar ook wel eens mocht vallen om daarna weer op te kunnen staan.

J. was de eerste waarbij ik mij wel buiten de plek waar ik woonde kon openstellen voor een behandeling. Zij trok zich niets aan van de muren die ik zo nu en dan opgooide. Ze beukte zich er gewoon dwars doorheen. Zo ook woensdag weer. Ze wist al bij binnenkomst dat het allemaal niet lekker ging. Ik wordt steeds superboos als begeleiding weer eens te laat is voor een contactmoment of om andere kleinde dingetjes. Volgens eigen zeggen, bombardeerde J. mij even flink, volgens mijn zeggen was dat achteraf gezien te zwak uitgedrukt. Het gaat er niet om dat begeleiding soms te laat is of dat ze soms afspraken vergeten. Het gaat om het gevoel wat wordt getriggerd, dat ik het niet waard ben, dat ik er niet toe doe, dat ik aan de kant geschoven wordt. De verhuizing hakt er in en ik heb nog niet echt geaccepteerd dat ik nu binnen team2 woon ipv team1. En ze heeft gelijk. Wat ik nu voel en hoe ik daarmee omga, hoe ik hiermee op anderen reageer.. het is een projectie van toen ik op mijn veertiende uit huis werd geplaatst. Destijds had ik daar geen gevoelens bij, die had ik weggestopt. Die komen nu naar boven. Ik voel me in de steek gelaten, ik ben boos en verdrietig en ik handel ernaar alsof dat van het nu is, terwijl het eigenlijk die weggestopte emoties zijn van toen.

Op een gegeven moment zei J.; "ik zou je op schoot willen nemen en je willen knuffelen" en dat dat iets was dat zij alleen had bij mensen met hechtingsproblematiek. En daarmee legde ze de vinger op een zeer gevoelige plek.. AUW! Ze zei ook dat ik moest proberen me los te maken, dat ik me moest open gaan stellen voor de nieuwe begeleiders, dat ik als eerste in gesprek moest gaan met de mensen waarbij ik me veilig genoeg voel..

DUSS..

Na dat heftige gesprek woensdag met J. heeft het een dag geduurd voor ik weer in staat was om te praten. M. werkte, en dus dwong ik mezelf om met haar in gesprek te gaan, omdat ik me bij haar veilig genoeg voelde...

En M. reageerde zo fijn! ik zat erbij als een panda beetje met mijn uitgelopen mascara en dikke rood omrande ogen. En M. trooste me, ze sloeg een arm om me heen en liet me huilen. Hakkelend kwam het verhaal eruit en ze bleef naast me zitten, hield me vast en liet me al mijn opgekropte tranen eruit huilen. Ze zei dat er vandaag geen dubbeltje was gevallen, maar een twee euro muntstuk. Dat ze zag dat er iets in mij veranderd was, in positieve zin. En ik voelde me zo opgelucht en ik was zo blij dat ze er voor me was, zo dankbaar dat ze zo fijn reageerde. Het was gewoon even heel fijn om te huilen en vooral om op dat moment niet alleen te zijn... THNX M.!