AIP dag 14

Mijn oksels voelen alsof ze in brand staan en ik kan me nauwelijks bewegen. Dat komt of door de antibiotica, of door het netwerk van afgelopen donderdag, waar ik Aziatisch heb gegeten, en dus sowieso de saus heb gehad. De enorme pijn is er vooral vanaf vrijdag geloof ik, maar het wordt er ook echt niet minder op.

Ik heb gisteravond een enorme rant geschreven in mijn LL. Ik voelde me klote, wilde vooral even klagen en van me afschrijven.

Wat ik wel merk is dat ik dit rotte gevoel vooral heb in de weekenden of op de dagen zonder afspraken. Wanneer ik alleen ben. Of nee.. Wanneer ik me alleen vóel. Het is op zulke dagen voor me enorm moeilijk om me aan mijn AIP te houden.
Ik ben overduidelijk Extravert. Bijzonder, want ik dácht altijd dat ik introvert was. Maar dat ben ik niet. Ik word blij van menselijk contact. Ik krijg er energie van. Ik hou van gezelligheid en contacten. Ik ben een ontzettende kwebbelkont. Altijd al geweest. Mijn moeder zei altijd al dat ik dat van mijn vaders familiekant heb - en ik zag dat vaak als een enorm nadeel.
Door mijn verleden. Mijn sociale fobie, zat ik opgesloten thuis en heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik introvert ben. Maar ik droomde toen al van fijne vrienden, warme connecties.

Ik ging gisteren aan het einde van de middag naar een winkel waar een zakelijke kennis van me werkt. En na eventjes daar gepraat te hebben dacht ik: ooh ik voel me meteen weer beter. Het gesprek daar was hooguit vijf tot tien minuten, maar het deed echt iets met me.

Ik moet dus echt gaan zorgen dat ik me minder alleen voel. Ik weet alleen nog niet hoe. Maar het is echt belangrijk dat ik dit ga aanpakken. Ik kan me niet iedere keer zo lamlendig en rot voelen. Het is ook goed dat ik realiseer dat mijn huidige vriendenkring me niet aan deze behoeftes kan voorzien. Het is een terugkerend ding: contact komt voornamelijk vanuit mij en dat wordt op den duur zodanig frustrerend... dat is overduidelijk ook niet goed voor me.

Tijd voor actie. En verandering.