Alcoholist?

Ik probeerde gisteren een manier te vinden of uit te leggen in ieder geval waarom voor mij af en toe te veel drinken in een zin oplucht, en af en toe zo goed voelt.
Ik weet wanneer ik het zo stel het lijkt alsof ik daad werkelijk een alcoholist ben, waarvan ik vind dat het onzin is. Jij mag het kinderachtig vinden, dat is jou mening en dat recht heb je. Ik kan namelijk ook prima zonder alcohol. Maar hoe meer ik erover nadacht hoe meer ik besefte dat waarom ik af en toe gewoon graag veel drink alles behalve kinderachtig is.
Soms vind ik het inderdaad een lekker gevoel mijn gevoelens en frustraties lam te leggen, letterlijk en figuurlijk.
En hoevaak ik ook naar een psycholoog psychiater ga, dat veranderd gewoon niet.
Ik heb geaccepteerd wat er met me gebeurd is en het een pkek moeten geven. Maar diep in mij zitten nog zoveel frustraties en woede erover.
Dat ik dat af en toe gewoon van me af wil zetten en soms stapelt het zich op, en dan is voor mij even iets te veel drinken die uitlaatklep/ontspanning.
Ik vind het gewoon niet eerlijk wat er gebeurd is en gebeurd, en ik snap dat ik daar zelf ook m'n aandeel in heb.
Maar toen ik 13 was verloor ik op dat moment de belangrijkste persoon in mijn leven, wat vooral veel verdriet en woede in mij los maakte, ik ging rebelleren en zette me af tegen alles.
Toen kwam hij (E) die me zogenaamd zo goed begreep en de kloof tussen mij en mijn ouders groter maakte dan die al was, ik greep naar de drugs, raakte verslaafd aan het 'je lekker voelen'
Met tot gevolg dat er onwijs veel misbruik gemaakt werd van me.
Ik verachte mannen voor wat ze zijn.
Want ik heb ze allemaal gezien.
Na een ingewikkelde strijd met mezelf en een half jaar in de vrouwen opvang besloot ik m'n leven te beteren,
En toen het net even beter ging, werd ik ziek, een jaar lang heb ik geroepen dat ik ziek was en geloofde niemand me, tot dat eruit kwam dat ik crohn had, daarna dacht iedereen dat het met medicijnen prima op te lossen was en vonden ze dat ik me maar beter moest voelen, ik was immers onder behandeling en kreeg medicijnen, nadat ik zelf met m'n tante (Sabine) gestreden heb voor een second opinion werd mensen pas duidelijk hoe ziek ik was, want ik had geen keus meer en moest geopereerd worden, daar ging het nogmaals mis en twee maanden later werd ik wakker met m'n stoma en littekens.
Vaak heb ik geroepen was ik toen maar dood gegaan. En hoe onterecht misschien ook soms voelt t voor mij nog steeds zo, want na die operaties kwamen er nog 3 meer omdat t telkens weer fout ging.
En uiteindelijk de laatste operatie waar ik nog steeds mijn vraagtekens bij heb, of t echt zo gemoeten heeft.
Want ook daar weer ging t anders dan geplant. En ben ik nog steeds kwaad om t resultaat. T is misschien beter dab ervoor maar ik ben er niet tevreden mee.
En ja ik moet t gaan accepteren, het is niet anders....
Maar soms heb ik door dat alles wel last van onwijs veel frustratie en woede, waarom altijd ik? Waarom niet eens een ander....
En dan is het voor mij af en toe heel fijn om dat alles eventjes lam te leggen. Dat geeft me een soort adem pauze waardoor ik gewoon weer door kan gaan....
En beter dan dit kan ik het denk niet uitleggen...
Maar de reden is dus alles behalve kinderachtig in mijn ogen...
Was t allemaal maar kinderachtig dan was t ook niet zo'n last......