als het leven je zeer doet reactie op ............

Ik schrijf dit niet omdat mijn leven over rozen is gegaan! Ik schrijf het omdat ik vele dingen in mijn leven overwonnen heb.
Ik wil het delen met hen die zich herkennen in mijn verhalen.

Als ik lees over een meisje van 13 die erg veel pillen heeft ingenomen omdat ze zich zo alleen voelt dan gaan bij mij de haren weer over end staan en bedruip mij het gevoel wat ik had toen ik een jonge vrouw was van ongeveer 20 jaar.
Het liefst zou ik haar nu willen omarmen en een traan samen willen delen. Ik zou haar onvoorwaardelijke liefde willen geven maar ik weet dat wij als mensen dit niet kunnen.
Ik weet wel dat wij als mens om iemand heen kunnen staan en proberen om zoon meisje van liefde te geven.
Als je haar brieven leest dan kun je lezen dat ze enorm eenzaam is en ik moet zeggen "ik herken dit als de beste".

Ik was een meisje van 15 jaar en heb toen mijn moeder verloren aan een ziekbed van 10 jaar. Ik was helemaal alleen met haar toen ze stierf. Niemand heeft toen mee gemaakt wat ik toen in luttige minuten mee maakte. Ik heb het nooit met iemand kunnen delen wat ik toen zag. Het enige was dat ik wist dat ze dood was en dat ik geen mama meer had. Dit was in januari 1979 en in mei 79 heeft mijn vader een nieuwe vrouw en is weer hevig verliefd op die andere vrouw. Het werd zijn tijd van zijn leven en mijn tijd van ellende en verdriet en eenzaamheid. Er is nog heel veel gebeurd na die tijd maar wat ik wil zeggen is.

OORDEEL NIET OVER HEN DIE ZOIETS MEE MAKEN? ZEKER ALS JE HET ZELF NIET MEE HEBT GEMAAKT.

Als puber heb je je ouders heel erg hard nodig en dan lijkt het misschien op een schreeuw om aandacht maar dat is dan ook terrecht.
Ze hebben ook de aandacht nodig en zeker heel veel liefde.
GEEF ZE DIT?