Antje

Ondanks dat het bijna 15 jaar geleden is denk ik nog vaak aan je.
Ik weet nog hoe je voor het eerst binnen kwam met mijn zus en je heel snel een plekje veroverde in onze familie. Je vader overleden, je moeder met MS in een verzorgingshuis en je broer op de kazerne in het orkest.

Jij.

Antje.

Zelfstandige jonge vrouw. In je eigen appartement. Met je rode opel corsa met open dakje. Uitdagende bos kort blond haar, piercing in je neus en een bek als een scheermes.
Scherp, bot, lief, een trutje en een tutje. Stoer, zelfverzekerd en in strijd om iedereen te laten zien dat je het allemaal wel kan. Bij ons kon je alles zijn. We zagen je wel. Ik zag je.

Soms kwam je even bij ons thuis instorten. Met je kleine groene tasje waar net een portemonnee, telefoon en je stiekeme pakje sigaretten in paste beende je dan binnen. Smeet de tas met grof geweld de bank en plofte met veel bombarie briesend in je favoriete blauwe stoel. Vanaf de bank kijk ik rustig naar het tafereel en kijk je met een vragende wenkbrauw aan.

'Je hoeft niet te vragen wat er is, ik wil het er niet over hebben!!!'

Stom genoeg is dit mijn favoriete herinnering aan jou. Wat kan ik nog steeds lachen om hoe dit altijd ging. Je smeet, bries, pakje je tasje, controleerde of je toch niet je telefoon kapot gesmeten had, pakte dan je pakje sigaretten en stak er 1 aan. Nam een hijsje en zuchte diep. Inmiddels wist ik wel wat je nodig had.

Nog 1 minuutje.....

En daarna ging je los. Alle frustraties die je had. Om de kat, geld, studie, vriendje, woning.... Alles ging over de tafel in 1 briesende warrige bende. Tot je alles er uit had gegooid. Met tranen, woede, stemverheffing en alles wat je in je had.
Een laatste hijsje werd genomen en je doofde die verrekte sigaret uit. Nog een zucht, een blik in de spiegel en een veeg onder je ogen door tegen de uitgelopen eyeliner. Je kon er weer even tegen aan.

Ik mis je nog steeds trutje