Mooi

Sinds een jaar werk ik met asielzoekers op diverse locaties in het land.
Met veel plezier beoefen ik mijn beroep en elke dag ontdek ik weer een nieuwe wereld, nieuwe culturen en inzichten vanaf mijn buro stoel.
De wereld van een vluchteling is een bijzondere plek in alle aspecten. Positief en negatief, emotioneel en cultureel.
Hoe je het ook wend of keert, ondanks dat wij allemaal geboren zijn op dezelfde manier zijn we door de verschillende landsgrenzen zo anders in ons doen en denken dat velen van ons de vluchtelingencrisis bekijken als een alien invasie.
Wij als Nederlanders staan, zoals duidelijk in de media belicht word ook met wonderlijke verbazing te kijken wie deze mensen zijn, waar ze vandaan komen en vragen ons af wat ons kleine kikkerlandje te verduren krijgt met deze nieuwe crisis die zich aangedient heeft.
sceptisch ben ik vorig jaar ook begonnen met mijn baan maar inmiddels kan ik vertellen dat het gros van de vluchtelingen aardige sociale mensen zijn die nog bekend moeten worden met onze cultuur die zo anders is dan wat ze kennen..

Vanmiddag moest ik naar een bewoner toe om wat uitleg te geven over een onderzoek. Samen met mijn collega worden we onthaalt in een kamertje van 3 bij 5m waar een gezin woont met vader, moeder, 3 kinderen en de broer van de vader. (Deze paar m2 is hun hele huis, op de WC na)
Mevrouw opent de deur en geeft me met een brede glimlach een hand, 'goede middag, kom binnen' klinkt het in onzeker nederlands, en ze zet voor mij en mijn collega 2 stoelen klaar bij haar man aan tafel. Meneer geeft ons op zijn beurt ook een goede stevige handdruk. Het 3 jarige zoontje van dit stel zit te spelen op de telefoon van zijn moeder, net zoals mijn zoontje dat ook doet op mijn telefoon. volledig geconcentreerd met een frons van inspanning zie ik dat hij een puzzel legt. (voor mijn zoontje heb ik dezelfde app!)
Wanneer papa zegt dat hij ons hallo moet zeggen moet ik ook erg lachen als ik dezelfde zucht en steun zie die mijn eigen zoontje ook geeft als ik hem uit zijn spel haal. 'Hallo, welkom' zegt het kleine jongetje met een ontdeugende lach en pakt snel weer de telefoon om zijn spelletje af te maken. Op een van de bedden ligt zijn zusje van 1 te slapen en vader verteld trots dat hij ook nog een dochter van 6 heeft en dat zij nu op school is.
Moeder komt ons thee geven en een chocolaatje. Beide spreken ze nog niet heel goed nederlands maar hij en zijn vrouw hebben de boeken open op tafel liggen en de aantekeningen liggen er naast in een voor mij onleesbare taal die voor hun zo begrijpelijk en vertrouwd is.
Met handen en voeten werk en veel gebaren hebben we ons verhaal over het onderzoek uitgelegd en drinken we onze thee met deze mensen. Moeder zit te keuvelen met dochter die inmiddels wakker is en ons met grote bruike ogen aankijkt. Vader verteld over Syrie, waar ze woonden en wat voor werk hij deed. Hij was dierenarts assistent in grootvee, later is bij verpleegkundige geworden bij het rode kruis waarbij hij zorgde voor de binnen gekomen oorlogs slachtoffers. In Nederland wil hij ook graag weer de zorg in. Mens en dier vind hij allebei leuk. Waar maar werk in te vinden is. Zijn dochters en zoon moeten later studeren en ze moeten alles kunnen worden wat ze willen worden. zegt vader trots en moeder stemt hiermee in. Ik zie aan moeder dat zijn ook geen carriere wil maken aan het aanrecht. Wie weet als de kinderen wat groter zijn dat zij ook de schoolbanken in gaat. Ik hoop het voor haar, voor en hem en voor de kinderen.

Ik ga weg met een voldaan gevoel. Met dit gezin komt het wel goed. Ze zijn hard opweg naar een nieuw leven. Zo loop ik met mijn collega door de kale gangen met zoveel deuren. Ik hoop dat achter al deze deuren een familie zit met net zoveel enthausiasme en ondanks wat ze mee gemaakt hebben, net zo'n zin hebben in de toekomst.