Au revoir mes amies Togolaises

Goed, mijn Frans is verre van perfect wat Franse-taalkenners vast kunnen bevestigen.
En het verhaal is een beetje laat, maar goed, beter laat dan nooit. Op hyves had ik hem al een tijdje staan, maar het leek me leuk om de MD'ers toch ook maar op de hoogte te brengen van de dingen die ik heb gedaan toen ik Afrika was. Dus bij deze:

Helaas was het woensdag toch echt zover; ik moest weer afscheid nemen van de mensen die ik voor drie weken mijn familie heb kunnen noemen. Aangezien ik echt samen met hun heb geleefd alsof het mijn familie was; eten, slapen, koken, wassen, douchen, werken, vrije tijd hebben, eigenlijk gewoon alles heb ik met die mensen gedeeld.
Lief en leed.
Vreugde en verdriet.
Ziekte en beterschap.
Alles dus, het klinkt ook bijna als een huwelijk, maargoed.

Mijn werkvakantie begon op 30 juli, toen ik vertrok naar Lomé, Togo via Casablanca, Marokko. Na twee dagen in Lomé te zijn gebleven naar Kpalimé vertrokken, naar het hoofdkantoor van ASTOVOT, de organisatie waar ik voor zou gaan werken. Daar een nacht en een dag gebleven voor we met de groep vertrokken naar Gadjagan een dorpje in de gemeente van Agou.
Aangekomen in een redelijk groot huis met een woonkamer, 4 slaapkamers en een keukenkamer (niet dat het een keuken was, maar het was bedoeld als keuken). Alle bagage van de auto afgeladen en kamers ingedeeld. Gezellig met alleen jongens op de kamer, hiephoi voor mij .

De zondag eindelijk kennisgemaakt met iedereen door middel van een namenspel. De rest van de dag eigenlijk niets gedaan, aangezien het weekend altijd vrij is. Maandag eindelijk met het werk begonnen, wat inhield dat we voorlichting kregen over HIV en AIDS (wat ik alleen nog maar VIH en SIDA kan noemen en ik alleen de Franse betekenis van die afkortingen weet). Hilariteit alom bij de demonstratie van hoe een condoom omgedaan moet worden, ondanks dat iedereen zo volwassen was.
Dinsdag is het werk dan daadwerkelijk begonnen met de sensibilisation proximité, wat inhoud dat we in kleine groepjes langs de huizen gingen om voorlichting te geven. Het is me weer duidelijk geworden dat kinderen echt van me houden op de een of andere manier. Overal waar ik kwam moest ik handjes geven en omhelzen en werd ik geroepen onder de noemer 'Yovo' (blanke).
De woensdag waren we vrij en zijn we naar Kpalimé geweest, wat nog een hele onderneming was in de stromende regen.
De rest van de week de sensibilisation proximité gedaan en geoefend voor ons toneelstuk 'En classe'. Waarin ik Chimène mocht spelen die liefdesverdriet heeft gehad in het weekend omdat ze haar leraar niet zag. Hilariteit alom bij mijn vrienden, ik hoor de hele dag niets anders dan; Monsieur, moi j'ai été malade. Au coeur monsieur. C'est la maladie d'amour. Grmbl. Maar ik heb het overleefd.

Het eerste weekend zijn we naar de beroemde watervallen van Wome geweest, vlakbij Kpalimé en zijn we daar in een ander werkkamp van ASTOVOT blijven slapen, nadat we zaterdagavond nog uit zijn geweest. Bleek maar weer hoeveel ritmegevoel ik had vergeleken bij de andere Europeanen .

De tweede week hard doorgewerkt aan het toneelstuk en de sensibilisation. Woensdag geen vrij gehad, omdat we vrijdag vanwege de stromende regen niet hadden gewerkt.
Wie ooit naar Togo wil, ga niet in juli of augustus, want het regent gewoon bijna elke dag. Niet normaal. (Edit in oktober: Ga nu ook nog steeds niet, want volgens de krant regent het nog steeds in Togo. Beter ga je gewoon nooit denk ik )

Wie ook denkt dat mensen in Afrika niet te eten hebben is gek. Ik heb echt te goed gegeten elke dag. Het ontbijt bestond uit stokbrood met of zonder boter. Soms zelfs met mayo als je daar zin in had. 's Middags en 's avonds aten we warm; rijst/couscous/spaghetti met een tomaten/uiensaus soms met sardientjes of makreel, fufu of pate (een soort meelbal met saus, ik heb liever fufu is wat zachter dan pate) of gekookte of gefrituurde yam (wat lijkt op aardappel) met een saus. En veel fruit als dessert . Ik zat van het avondeten al zo vol dat ik dat meestal oversloeg en later vroeg ik zelfs om minder eten, zoveel was het gewoon.
Wie ook denkt dat er geen water en electriciteit is, is ook gek. Al hadden wij best een luxe huis met electriciteit en eigen stromend water en een gewone wc. Me happy!

Het tweede weekend zijn we met een klein groepje van zeven personen naar Mont Klotou geweest en vanaf daar nog naar Auberge le Papillion, le cimetière d'Allemagne (Duitse begraafplaats), een kleine waterval en wat souvenirwinkeltjes geweest. Daarna met Syvil bij zijn broer Achile gegeten en daarna naar zijn huis gegaan. 's Avonds met Albert, Celine, Charles en Syvil in Kpalimé gegeten en daarna ben ik met Syvil op de taxi-moto naar huis gegaan. Zondags lekker m'n wasjes "gedraaid", was ook wel eens nodig haha en lekker in het zonnetje gezeten.

Toen alweer de laatste dagen. Dinsdag onze sensibilisation en masse, oftewel het toneelstuk. Ging echt geweldig goed en iedereen vond het erg leuk. Daarna nog met Celine en Koffi en Alex een Afrikaanse dans gedaan. Genialiteit .
Woensdag alles ingepakt, waar ik erg snel klaar mee was. Het vliegveld gebeld om m'n vlucht te bevestigen en gewacht tot het eind van de middag om naar Kpalimé te vertrekken. Vanaf ASTOVOT naar het huis van Achile gegaan, waar ik samen met Syvil zou slapen voor twee nachten. 's Avonds de verjaardag van Lucile gevierd in een 'nightclub'. Lekker gedanst en gedronken (ik aan de Fanta, heel veilig) en midden in de nacht maar naar huis.
Donderdagochtend gewekt door Achile en Kokou, die naar ons huis in Gadjagan moesten om een slot te vervangen. Syvil en ik snel boodschappen voor het ontbijt gedaan, maar ze waren al weg toen we terugkwamen. Maar tot onze verrassing waren daar Albert, Koffi Mak, Beaugard en Lucile die langskwamen zodat Lucile gedag kon zeggen. 's Middags met Syvil naar de bank geweest en dat was dat.
Vrijdag nog even snel wat souvenirs ingeslagen en 's middags met Kokou, zijn zusjes en Syvil op weg naar Lomé. Daar een hotelkamer genomen, even daar gezeten met Syvil en toen gaan eten. Daarna maar eens naar het vliegveld gedaan. Zitten wachten tot Sint Juttemis, Syvil gedag gezegd en me maar ingecheckt. Adressen uitgewisseld met een of andere Afrikaner die het leuk vond om in het Frans tegen me te gaan lullen op het vliegveld. Hilariteit, aangezien hij mijn naam zo très jolie vond (zou ik ook vinden als ik m'n naam altijd uit zou spreken op z'n Frans; Robine).

In het vliegtuig lekker neergeploft naast twee Nederlandse meiden die in Ghana zeven weken vrijwilligerswerk hadden gedaan en hadden gereisd. Kon ik even Nederlands spreken voor de verandering en verder vooral veel geslapen. In Marokko heel slim m'n ticket kwijtgeraakt, maar gelukkig is alles nog goedgekomen en kon ik mijn ontzettend vertraagde vlucht naar Amsterdam toch nog nemen.
Aangekomen op Schiphol ontzettend verrast door twee vriendinnetjes, die me kwamen verwelkomen, net als papa, mama en zusje natuurlijk. Echt ontzettend leuk!
Daarna lekker naar huis gegaan en geslapen...

Aangezien ik tijdens mijn reis ontzettend geprikt ben door muggen ondanks alle voorzorgsmaatregelen en daar een of andere infectie aan over heb gehouden kon ik niet lopen en heb ik heel de zondag gespendeerd aan artsen. Eerst huisartsenpost en daarna de artsen van de EHBO in het ziekenhuis. Nu gelukkig aan de antibiotica en maar hopen dat ik er verder niets aan overhoud. (edit in oktober: Gelukkig zijn die wonden allemaal genezen, al heb ik het vage idee dat er nog wel íets in m'n lichaam zit omdat ik soms opeens bultjes krijg die ontzettend jeuken en dan weer weggaan opeens. Alleen heel veel littekens nu, beetje balen..)

Nu ook maar hopen dat ik snel weer geld en vakantiedagen kan vinden (als ik ooit werk heb, anders heb ik genoeg vakantiedagen, alleen geen geld) zodat ik snel weer terugkan om m'n vrienden op te zoeken en te gaan reizen in het mooie Togo!