Baan.
Ik had een viertal jaren geleden een vrij heftige stage gelopen bij de kinder- en jeugdhulp. Spannend, maar desalniettemin heftig. Mensen komen natuurlijk niet voor de lol terecht bij jeugdzorg. Desalniettemin was het mijn "droombaan", ik had echt de indruk iets te kunnen betekenen, en dat is eigenlijk de hele reden dat ik pedagogiek studeer.
Afgelopen maandag had ik er mijn sollicitatiegesprek. De teamleider zou dinsdagochtend terugbellen, nadat hij met de rest van de leiding overlegd had, aangezien er meerdere sollicitanten waren, maar uit zijn toon maakte ik eigenlijk al op dat zijn keus op mij had vastgelegd. Diezelfde avond belde hij nog terug: Of ik de week erop (deze week) tijd had om "ingewerkt" te worden, zo goed en kwaad als dat maar kan in dit vakgebied.
De hele week heb ik gestuiterd, tot het weekend kwam. Daar stak mijn zelftwijfel en angst de kop op. Kan ik dit wel? Stage lopen is natuurlijk wel een hele andere ervaring dan daadwerkelijk de verantwoordelijkheid hebben. Plus het is een landelijk gebied, waar mensen toch bepaalde instellingen tegen "buitenlanders" hebben. Daar hoef je niet eens een andere huidskleur voor te hebben, ook "Europese" buitenlanders worden met de nek aangekeken. Joh, kanikditwel. Watmoetjetegenzezeggen? Weet ik eigenlijk wel hoe ik met mensen om moet gaan? Zou ik niet liever weer bij de McDonalds gaan werken?
Ik probeer er met een open mind in te gaan, maar oei oei oei wat heb ik het hier lastig mee. Ik heb me al door iedereen en zijn hond laten vertellen dat het normale gevoelens zijn, dat echt iedereen dit heeft als ze een nieuwe baan hebben, dat het daarbij niet uitmaakt hoe lang je een beroep al uitoefent: Het blijft spannend.
Morgen is dag 1 van inwerken. Donderdag is dag 2 inwerken. En volgende week dinsdag begint dan het echte werk, als mijn arme hart het niet daarvoor al begeeft.
Azura, vrouw, 7 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende