Bang voor jezelf.
Ik herken het bij een jongen. Die ik wel leuk vind. Hij zegt altijd: 'Wat je ziet, is wat je krijgt.' en dan denk ik: Is dat alles wat je hebt?
Hij denkt niet na over schaamte, schuldgevoel, verdriet, zijn verlangen naar advies. Hij drukt het allemaal weg. Is tijdverspilling, vindt hij.
Volgens mij is hij bang om dieper in zichzelf te graven, bang voor wat die daar aantreft.
& wat moet ik ermee? Ik word er gek van. Ik ben juist heel gevoelig en juist een denker. Ik ben ook bang voor hem. Bang dat hij dalijk zoveel heeft achterdrukt, dat hij eigenlijk het nut van emoties niet meer inziet. Hij zegt: 'Waarom ongelukkig zijn als je je gelukkig kan voelen?'
Maar er zit toch een verschil tussen iets zijn en iets voelen? En hoe kan je geluk nou waarderen als je geen ongeluk kent? Waar bouw je dan op? Waar is je basis? Het begint toch juist bij het accepteren wie je bent en wat je voelt en wat je reacties zijn in bepaalde situaties?
Ik weet het ook allemaal niet meer. Misschien denk ik juist TEveel na.
DRAMA, vrouw, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende