Al maanden probeer ik te geloven dat het niet mijn fout was, dat ik het niet uitgelokt heb, en dat ik wel voldoende gevochten heb om het NIET te laten gebeuren. Steeds meer begon ik daar aan te twijfelen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik heb thuis ook wel een dagboek, maar mijn moeder probeert altijd om het te lezen. Toen ik dus op deze site kwam, was dat echt een uitvinding voor mij. Ik kan mijn verhalen kwijt, en mijn moeder kan ze niet lezen.
Het mooiste is nog dat mensen er op kunnen reageren (en dat hebben jullie gister massaal gedaan). Daarom wil ik jullie allemaal bedanken. Ik heb hele lieve reacties gehad.
Graag gedaan. En blijf er ook zoveel mogelijk over praten, dat helpt je om het te verwerken. Misschoen kun je ook eens met een professioneel iemand praten? Want wat jij allemaal hebt meegemaakt...dat kan je niet alleen (denk ik). Knuffel