bedankt!!!!!!

waar moet ik beginnen....

OK... bij het begin, I know...

dus, bedankt aan iedereen die mijn verhalen wilde lezen en erop wilde reageren... ik heb heel veel aan jullie reacties gehad...

de reden waarom ik dat doe is omdat ik mentaal aan de betere hand ben... ben al enkele keren naar isabel (psychologe) gegaan en ze heeft me doen inzien dat ik in rouw ben... het rare is dat ik dat zelf niet door had... ik zit dagelijks tussen de rouwende mensen, ik zie hun verdriet en leef onbewust met hen mee... maar dat ik zelf aan het rouwen was???

verder zit ik vol woede, onbegrip, machteloosheid, verwijten en noem maar op... dat alles zorgt ervoor dat ik die uitbarstingen krijg... dat ik het gevoel heb dat ik er alleen voorsta is niet enkel een gevoel, het is ook zo... maar het is niet enkel het laatste jaar aan de gang... we zijn terug gegaan in de tijd en we zitten nu al aan de periode dat ik op internaat zat... was toen een jaar of 15... al die jaren stond ik in het midden van het veld, alle kopjes op mij gericht en iedereen besliste in mijn plaats, wat goed was, wat niet... niemand heeft ooit aan mij gevraagd wat ik dacht, ik was trouwens toch nog te jong en te snot om te denken, laat staan te weten wat goed was voor mij...

dat alles heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet aan mezelf kan denken... ik kan geen beslissingen nemen zonder andere hun mening te vragen... waardoor ik ga twijfelen aan wat ik zelf wil...

ik heb het karakter wel om te vechten voor wat ik wil, maar ik ben bang voor de reacties... ben altijd al een beetje het buitenbeentje van ons gezin geweest...

ik dien hier thuis als manusje van alles... men vraagt, ik doe... ik vraag, niemand doet...

men komt bij mij met zen problemen en ik luister, ik wil praten, niemand heeft tijd... en eens ik een beslissing heb genomen gaat men mij zeggen wat beter is, want uiteindelijk ben ik nog steeds de uk van de familie...

op 1 gebied heb ik altijd mijn zin gedaan... op gebied van de liefde... god, de liefde is mooi... zo mooi als een roos die zen blaadjes opent tot een mooie prachtige bloem, maar er zitten godverdomme scherpe stekeltjes aan...

ik heb nooit iemand gevraagd om me te troosten, te steunen als het op de liefde aankomt... ben gebruikt en misbruikt, maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben... en ja, geloof het of niet, ik ben er fier op dat ik nu als 30 jarige, alleenstaande mama van 2 kids kan zeggen dat de liefde nog schoon kan zijn.. als je maar de juiste tegenkomt en ik en seppe hebben het elkaar niet makkelijk gemaakt maar ik weet wat ik aan hem heb en wat niet, en ook dat is belangrijk...

nu is het aan mij om aan mijn omgeving duidelijk te maken dat ik moet rouwen, dat ik nog wel pijn heb omdat mm er niet meer is... en als ik dat kan doen, in alle rust en kalmte zijn we klaar voor de volgende stap...

en zo mensen, zal ik er wel komen, stapje voor stapje, vele zakdoeken en rode ogen verder...