Beer

Ik kan weer eens niet in slaap komen. Bijna 2. 30 uur. Ik pak mijn beer....ik wil al steeds datgene uit mijn beer verwijderen waardoor ik aan iets moet denken. Nog niet gedaan maar gaat ongetwijfeld gebeuren. Langzaam aan gaan dingen steeds minder betekenen. Maar goed die beer....iemand vroeg me laatst hoe mijn beer heet. Ik heb geen idee want ik gaf het nooit een naam. Ik antwoordde : "misschien heet hij wel dear God" dat is namelijk het eerste wat ik doe als ik mijn beer pak. Proberen een woord aan God te richten. En waarom dear i.p.v beste of lieve....geen idee. Ligt misschien beter in mijn hoofd. Misschien omdat ik een groot deel van de dag Engels spreek. Weet het echt niet.
Ik wieg op mijn zij en begin een gesprek. Iedere dag hetzelfde gesprek. En iedere dag dwalen mijn gedachten vrij snel af. Daarom denk ik ook dat ik niet gehoord word. Het is uiteindelijk geen gebed meer. Maar een zelfzuchtige vraag of wens, of erger het heeft helemaal niks meer te maken met een eventuele vraag aan God.
Nu wieg ik met de beer en na de "dear God" gaan mijn gedachten onmiddelijk terug naar begin 2012. Ik lag toen in een ander bed. Maar wel op dezelfde zij. En met mijn beer. Alleen zonder dat ene wat ik er later in naaide. Maar ik wiegde ook...en huilde...en deed een gebed. Ik wenste iets waar ik nu vannacht ineens vraagtekens bij plaats. Waarom vroeg ik daarom? Waarom pakte het anders uit? Is het mijn straf dat het zo afliep allemaal? Had ik niet mogen bidden om datgene wat ik toen vroeg? Kreeg ik wat ik verdiende?
Ik kreeg in elk geval niet wat ik wilde. Mijn gedachten gaan terug naar een winterdag. Ik kan natuurlijk niet weten wat er door een ander heen gaat maar soms denk je iets aan te kunnen voelen. Boy was I wrong.
Net als een kind die genoeg heeft van nieuw speelgoed en het aan de kant gooit. Soms ziet het kind het weer even liggen speelt er weer mee en BAM dan word je weer in een hoek getrapt.
Ik doe iets grondig fout met bidden. Moet mijn beer er misschien buiten blijven? Of wellicht werkt het wel maar moet ik er nog achter komen.
Ik vraag me af... nee dat doe ik niet. Misschien heel veel later zal ik het je een keer vragen. Nu wens ik je veel geluk en wijsheid. We hebben maar 1 leven. Probeer die in elk geval voor het overgrote deel te vullen die je gelukkig maken. Een ander gaat het never voor je doen.

Ik rol weer op mijn zij en doe nog een poging. Zonder mijn gedachten af te laten dwalen naar onnozele herinneringen die steeds minder betekenis hebben en uiteindelijk maar een vage plek zullen vullen.
Morgen mijn beer maar open maken.