Dit is dus het eerste dagboek wat ik ooit ben begonnen.
Ik zit momenteel in een echte dip. Ten eerste is de thuis situatie niet optimaal en daarnaast ben ik ook niet helemaal blij met mezelf (maarja, wie is dat wel..
). Maar aangezien ik niet echt een prater ben, en normaal gewoon mezelf oprol in zelfmedelijden dacht ik, wordt het niet eens tijd om wat nieuws te proberen?
Overal op internet lees ik dat schrijven echt op kan luchten, en het is misschien ook wel fijn om zo nu en dan een mening van een buitenstaander te horen.
Oke de situatie:
Ik ben 19 jaar, en dit is ongeveer het laatste jaar dat ik thuis woon. Ik deal mijn hele leven al met gewichtsproblemen ik ben dan ook overgewicht. Ik probeer daar wat aan te doen, maar ik nijg snel naar echte vreetbuien als ik mij verdrietig voel, en kom dan soms ook in een maand 2/3 kilo aan. Nou heb ik er af en toe vrede mee, maar ik merk dat ik ongelofelijk heftig reageer als iemand er een opmerking over maakt. Of ik word heel erg boos of ik begin oncontroleerbaar te huilen, waarna ik me weer enorm schaam en mezelf het liefst voor de komende week afsluit van de buitenwereld.
Mijn ouders hebben op dit moment ook veel problemen met elkaar, mijn vader is namelijk vreemd gegaan. Nou werken zij dat prima met z'n tweetjes uit en ze zijn op de goede weg. Maar mijn moeder, die altijd mijn rots in de branding (dat is het gezegde toch?) was en waar ik altijd op kon bouwen is nu een emotioneel wrak, wat ook niet heel gek is. Maar ik merk echt dat ik mijn " uitlaatklep" kwijt ben, ik wil haar gewoon niet meer belasten met mijn problemen aangezien ze het al zwaar genoeg heeft, hierdoor krop ik alles op, want ik wil ook mijn vrienden er niet meer belasten.
Als ik het (bijna) allemaal zo heb opgeschreven merk ik inderdaad dat dit een vorm van overzicht geeft. En ik hoop dat ik hier door mee kan gaan. Ik zal niet alles openbaar neerzetten, maar waarschijnlijk vind ik het fijn om af en toe een soort van feedback te krijgen.
Ik hoop dat ik niemand verveeld heb met mijn verhaaltje..