Belofte gebroken.

Vanmorgen heb ik de wereld, maar vooraal mijzelf, een belofte gedaan. Nadat ik op dumpert had gezien dat de wereld weer een enorme teringzooi is (Noord-Afrika, Nieuw Zeeland, België ) besloot ik vandaag eens niét te zeiken op de NS. Dit doe ik normaal gesproken eigenlijk ook niet al te vaak. Zo nu en dan gebeurt er natuurlijk wel iets waardoor een potje Oudhollands zeiken op zijn plaats lijkt. Vertraging, uitgevallen trein, we kennen het wel.

Vol goede moed, en vol van mijn Multi-culti ontbijt (Dadels uit Jordanië, ‘Dragon fruit’ uit Vietnam, Nectarine uit… geen idee waar die vandaan kwam en broccolisoep uit Nederland(se keuken!). Nu zie ik al wat wenkbrauwen omhooggaan bij het woord ‘Dragon fruit’. Google het maar. Vervolgens mep ik het woord ‘broccoilisoep’ uit mijn toetsenbord, waardoor er nog wel wat wenkbrauwen omhoog zullen schieten. Vervolgens lezen jullie terug dat het om mijn ontbijt gaat (wenkbrauw omhoog) ,waarna jullie terugschieten naar het woord ‘broccolisoep’, nóg een wenkbrauw omhoog. Jullie zullen wel wenkbrauwkramp hebben. Maargoed, het ging hier helemaal niet over. Ik stapte dus vol goede moed de trein in, die trouwens keurig netjes optijd was.

Toen ik een tijdje in de trein uit het nieuwe boek van onze meester Kluun had gelezen, werd ik bruut gestoord door een vriendelijke ‘goedemorgen!’. De conducteur die mijn vervoersbewijs wilde zien. Vooruit dan maar. Ik toverde mijn OV-sjipkaart uit mijn broekzak en gaf ‘m aan de man. Hij pakte het aan en hield het onder zijn apparaat. Daarmee bedoel ik natuurlijk dan scan ding, vuile viespeuken. De man trok, net als jullie net deden, zijn wenkbrauw op en zei ‘..doet het niet’. Vervolgens probeerde hij het nog eens en zei ‘Oh. Wel.’

Toen ik vanmiddag op de weg terug naar huis wéér mijn OV moest laten zien was ik eigenlijk al vergeten dat het vanmorgen niet helemaal lekker ging. Ik gaf mijn kaart aan de vrouw die de man van vanmorgen na deed. ‘Doet het niet’. Poging twee. ‘Nee’ Poging 3. Niets. ‘Dit is geen geldig vervoersbewijs meneer.’ Vertelde ze me. ‘Misschien doet uw apparaat het niet, mevrouw’ opperde ik. ‘Ik heb er net nog mee gescand.’ Punt. ‘Dat is wel lastig, dan’ zei ik. De vrouw pakte haar bonnenboekje erbij. ‘Gaat u mij nou een boete geven, mevrouw?’ vroeg ik. ‘Je hebt geen geldig vervoersbewijs.’ Antwoordde ze kort. Na een pleidooi van mijn kant was de vrouw bereid haar boekje weg te doen. Ik moest maar een nieuwe aanvragen bij het DUO en tot die tijd een kaartje kopen. Ze kon m’n grote teen likken, vond ik. Fijn zeg. Heb je gewoon je OV mee, doet ‘ie het niet. Wil die krent nog een boete geven ook. Maar, beloofd is beloofd, ik ga niet op de NS zeuren vandaag, zei ik tegen mezelf. Ik las verder over Kluun z’n avonturen in 1998.

Toen ik net thuiskwam had ik een mail van de NS. In de titel las ik iets over de OV-Chipkaart. Ah! Een storing! Was wat ik dacht. Die goeie NS mailt natuurlijk om te vertellen dat er een storing is met de kaart. Ze willen natuurlijk melden dat ze deze storing gaan verhelpen! *klikt mailtje open.* Vervolgens lees ik tot mijn verbazing een reclame mail over het reizen met de OV-chip kaart. Het is allemaal zo makkelijk, zo goed en zo eenvoudig…
Nu kan ik het toch niet laten, fuck mijn belofte, fuck de NS, het zijn en blijven een stel prutsers! Ha! Zo! Lekker puuhh-huuh!

Cheers,

Joint.