Ben het vechten Beu!

Eer gisteren was het zo ver, iets waar ik niet op had gerekend gebeurde. ik stortte in!
Het gebeurde gewoon, zo maar uit het niets. Eerst werd ik boos en daarna begon ik keihard te janken! Heb alles eruit gegooid en geschreeuw tot ik niet meer kon.
Mijn moeder heeft me opgevangen, me vragen gesteld en me rust gegeven.
Ik voelde me daarna een hoopje puin dat zich het lief in bed nestelde en nog eens ging janken, maar daar in tegen ging ik zwemmen.
In het water voelde ik me zo rustig en vrij, alsof ik echt helemaal van de wereld was. Even voor 2 uur was ik alle narigheid vergeten en voelde ik me fijn. Helaas duurt het nooit lang, eenmaal thuis voelde ik me weer prut en heb het gesprek met me moeder voortgezet.

WAT WILDE IK? was de vraag waarna het steeds terug kwam.
Wilde ik verder met de frustraties of wilde ik rust.
Wilde ik vechten voor wat ik nog heb (wat weinig is) of laat ik het los en zie wel wat er van komt.
Hoe voelde ik me nu in de relatie (wat zeker al een ruime tijd niet goed meer loopt).
en het enige wat ik me kon bedenken is dat ik het vechten moe was.

Gisteren heb ik een punt gezet..
ik heb goed nagedacht over wat ik wilde.
Allereerst kies ik voor mezelf en ga aan mezelf werken, hoe moet ik nog bekijken maar iets in me schreeuwt om verandering.
Daarna ga ik mijn vriend een keuze geven: 1. een tijdelijke breek van ruim een maand om rust te creëren en na te denken over wat we willen. ECHT WILLEN! in de toekomst en of het samen is. 2. er een einde aan maken. gewoon de stopknop indrukken en zien of we elkaar dan nog spreken etc.
Ik heb mijn keuze nu op de pauze knop, maar ik ben bang dat het erna een stop knop is geworden.
Ik heb me namelijk afgevraagd of het vechten voor de relatie de moeite wel waard is geweest. Zo vaak heb ik me aan hem geregeerd en zo vaak kreeg ik te horen, dat wat hij deed niet goed voor me was.
Nee, wilde hem niet veranderen maar heb wel vaak gehoopt dat er een dag aanbrak dat hij zelf inzag dat ij fout zat. Praten met hem had namelijk totaal geen zin! Onbewust heb ik vanmorgen ook al zijn spullen uit mijn kamer in een tas gedaan en alle foto's van ons weggestopt. het enige wat er nog ligt is een trui en een ketting die mij veel waard zijn geworden en ik liever niet afgeef. wie weegt doe ik ze ooit wel weg, als ik daar klaar voor ben!

als laatste besloot ik dat ik mijn studie wil voortzetten ondanks de twijfel, de moeite en het gevecht dat het me gaat kosten. Maar ik geniet oprecht van mijn stage en ik weet dat ik oprecht kan genieten van mijn studie... Misschien kan dat alleen als ik mezelf verander en rust creëer.

Voor nu is ieder geval het enige wat ik nog kan huilen en piekeren.
ik ben het vechten beu en geef me over. alles wat ik kan is hopen, hopen dat het voor mezelf de beste keuzes zijn die ik heb gemaakt.