bestaansrecht

soms denk ik, wat heb ik voor ouders? ik loop dagen rond met een grote littekens in mijn polsen en op mijn armen, en ze hebben niets door. ik weet wel dat ik alles verberg met armbandjes en truien, maar dan toch...
net gelezen in een mailtje dat mijn beste vriend geen msn meer heeft. zijn vader heeft het eraf gegooid, en hem huisarrest gegeven voor een nog onbepaalde tijd. ik baal voor mezelf, en ook voor hem. soms is alles zo oneerlijk! ik mis hem nu al maar ben blij dat hij de moeite nam om mij te mailen, juist mij. ik voel me soms alsof ze mij een bestaansrecht hebben gegeven, maar me zijn vergeten. had het me dan nooit gegeven! heb een gedicht geschreven gisteren, maar natuurlijk niet al te vrolijk, en stemmingversterkend. ik haat zo veel nu. mijn horloge verbergt een diepe rode kras in mijn pols, dat geeft al genoeg aan hoe ik me voel. het enige wat ik goed kan is doen alsof ik vrolijk ben, terwijl ik diep van binnen liever geen bestaansrecht zou hebben, om het netjes uit te drukken. ik denk dat ik mijn nagels maar eens ga lakken, misschien word ik dan wat minder bedroefd. wel zwart natuurlijk. niets helpt, zelfs geen muziek: GNR, Metallica, alles wat ik mooi vind als ik bedroefd ben, is stemmingversterkend. o, wat haat ik toch veel soms. de zinloosheid van het leven, bij voorbeeld. de zinloosheid van dit schrijfsel. achja.