stom

ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, maar ik moet proberen het even van me af te schrijven. ik voel me echt kut op dit moment. van die momenten dat ik liever even dood op de grond lag. niet even dan natuurlijk. ik wil weg van school, en snel. ik snap de mensen heus wel die zeggen, jij hebt niks te klagen, jij hebt goede punten, je ouders zijn niet gescheiden, je hebt niemand verloren, en je bent niet arm. zo zit het niet. ik vind niet dat iemand medelijden met me mag hebben, maar ik heb wel een kutleven. een vriend zegt dat het komt omdat ik weet hoe verrot de wereld is, omdat ik hem doorheb. ik weet het niet. mijn hoofd barst bijna van het verdriet, maar huilen kan ik niet op dit moment. ik zou het graag even doen, even uithuilen. dat ik me daarna weer beter zou voelen. het is ook allemaal zo moeilijk. denkt iedereen zo veel over alles na? ik overdenk elke stap die ik zet wel honderd keer, zo lijkt het wel. bij een proefwerk of so twijfel ik me dood zodat ik erna helemaal uitgeput ben, zoveel energie kost dat. ik stress net zo lang tot ik het punt heb en ook al heb ik elke keer een goed punt, of weet ik eigenlijk wel dat ik het goed gemaakt heb, stress ik toch. echt kut is dat. en ik kan er met niemand over praten, maar dat wil ik ook niet echt, want niemand begrijpt me. niemand die ik ken in ieder geval. ik heb zo'n hoofdpijn nu, dat ik nog niet eens meer verder kan schrijven. hoop dat ik dadelijk even kan huilen.