bijna... :(

Mijn god, morgen jarig. weer een verjaardag zonder ons pap. Klote he. Vreemd, ik wordt negentien. Vorige week leek het zo'n volwassen leeftijd. Ik zag allerlei verantwoordelijkheden bij de leeftijd negentien. Nu, een week later, voel ik me meer klaar voor het negentien-zijn dan ooit. Ghehe, het had geen jaar later moeten komen.
Toch vind ik het wel moeilijk. Ik heb van de week over ons pap gedroomd. Hij huilde in mijn droom en vertelde me dat hij zoveel pijn had, maar dat niet aan ons kon laten zien. Dat hij zich groot moest houden tegenover hem. In mijn droom moest ik ook huilen. Maar zo vreemd. Toen ik wakker was voelde ik mij niet verdrietig, meer in de war.
Ik wil niet zeggen; hoe zou het zijn als. ik wil daarmee stoppen. Want ik maak het daarmee alleen maar voor mezelf moeilijk, door te blijven hopen. Maar het kan niet, dus ik moet het niet doen.
Toch heb ik wel zin in morgen. Ik ga er goed de tijd voor nemen. Vroeg opstaan om de dingen klaar te zetten; stoelen van de zolder halen, in de tuin zetten; vuurkorf op de juiste plek zetten en met ons mam mee boodschappen doen.
Ik weet wel dat ik ga huilen. Is het niet vannacht, dan wel morgen ergens. Er zijn tranen en die moeten eruit. Tranen om mijn vader, omdat ik hem mis, omdat ik wil dat hij er is. Tranen die er altijd zijn, maar meestal achter mijn ogen blijven. Maar ze zullen er nu wel uit komen, wanneer weet ik alleen niet.
Daarna moet ik met niels mee, naar een expositie. Ik hoop echt zooo erg dat zijn foto er bij zal hangen. Het liefst dat hij zal winnen. Hij verdiend het en naar mijn mening maakt hij een grote kans. Maar goed, ik heb de foto’s van de andere fotografen niet gezien, dus ja, ik weet het niet. Maar laten we het hopen. Dubbel feestje dan.

Wat ik vreemd vind is dat ik er zo vreemd tegenop kijk. Nouja, vreemd is het verkeerde woord. Laat ik zeggen; ik weet dat het komt, maar ik realiseer me echt niet dat het al morgen is. Zo vreemd.
Maar ja, we zullen wel zien hoe de dag uit gaat pakken…