Bijna een jaar later

Ja, ik ben er nog en het gaat redelijk goed met mij.
In de liefde gaat het op rolletjes en ben gelukkig met mijn man die ik heb ontmoet via een datingsite.
Wat als iets heel teers is begonnen is uitgemond in het feit dat we al 2 jaar samenwonen en we van plan zijn om te gaan trouwen.
ja, hij heeft me gevraagd en is zelfs op zijn knieën gegaan op het meest romantische plekje op Bali. het waterpaleis..
Onder toeziend oog van mijn Balinese vriendin en haar man en kinderen. Hier zou ik wel een heel verhaal aan kunnen wijden en misschien moet ik dat ook wel doen.

Maar toch is dat niet wat me heeft bewogen om opnieuw in mijn dagboek te schrijven. Nee, dat is mijn gesprek van morgen bij mijn leidinggevende.
Ik werk al 20 jaar met asielzoekers en heb nog nooit problemen gehad, maar nu was ik het helemaal zat. Ik had het idee en gevoel dat ik vanaf de opening van het AZC waar ik werk genegeerd werd en niet in de groep paste. Ondertussen opende ik een ander centrum en bleef hier het grootste tijd van mijn uren werken. Toch was dit niet genoeg en maakte mijn tijd vol op de andere locatie.
Er kwam een cysteem van zelfsturing en de onderhuidse leidertjes kwamen boven drijen. Ik niet, ik ben bescheiden en ben bovendien daar veruit de oudste. Ik ben 60 en mijn collega's rond de 30 en een enkeling ouder.

het pest gedrag nam toe en ik voelde mij diep ongelukkig worden daar en heb een maand geleden n.a.v. een paar incidentjes het besluit genomen om me ziek te melden. Nu, 1 maand verder heb ik nog geen kaartje of telefoontje of belangstellend apje van mijn collega's gehad. Ik heb een gesprek gehad bij de bedrijfsarts en deze adviseerde mij bedrijfsmaatschappelijk werk.
Zal wel, ik heb ze allemaal nog goed op een rijtje maar toch;
Morgen een gesprek waarvoor ik 2 uur in de auto moet zitten om er naar toe te kunnen. Mijn lieve vriend gaat mee als die niet te ziek is. Alweer problemen met zijn zijn longen en de zoveelste AB kuur.
Ik ben best wel gespannen hoe nu verder. Terug naar de oude werkplek zal niet meer gaan denk ik, maar we zullen zien.