Bijpraten!!

Pf.. Tis echt alweer een hele tijd geleden dat ik hier ben geweest..

Bad Girl!

Of ik veel heb meegemaakt? Hm, ja opzich wel..

Goed nieuws: mn opa's huis is verkocht!! Het is nu eindelijk afgesloten allemaal. Na ander half jaar wers het ook wel een keer tijd dat het huis verkocht werd.. Maar toch blijft het dubbel. Toen ik daar voor het laatst was, in dat huis, voelde ik me toch niet zo happy. Ik heb daar zoveel mooie tijden meegemaakt.. Het is voor het eerst dat ik écht een periode in mn leven afsluit, en dat vond ik niet heel leuk.

Dan mijn moeder.. Mijn moeder en ik zijn heel close, ze is meer dan mijn moeder. Ze is een vriendin bij wie ik altijd terecht kan én mijn moeder bij wie ik altijd terecht kan. Ruzie hebben we zelden en we begrijpen elkaar meestal zonder één woord.

Nu had mijn moeder al een tijdje last van een vlek voor haar oog. Op een ochtend was die er opeens en hij werd wel minder, maar ging niet meer weg. De dokter stuurde haar door naar de oogarst en die kon niks vinden. Maar ze zag die vlek toch écht! Dus heeft ze een gezichtsveldbehandeling of zoiets dergelijks gedaan bij de oogarts. Dan testen ze wat je ogen zien, en daar kwam dus idd uit dat ze een vlek zag! Maar waar kwam die vandaan? De oogarts vermoedde vanuit haar hoofd. Toen ze daarmee thuis kwam voelde ik gewoon dat het niet goed was..
Ze ging dus naar de neuroloog en ze moest twee keer door de MRI (één keer met contrastvloeistof, om te onderzoeken of er een tumor was bleek later). Een paar weken terug kregen we de uitslag. Mijn moeder heeft dus hoogstwaarschijnlijk een kleine tia gehad. Als gevolg van haar extreem hoge bloeddruk dit najaar. Hier is ze zelf heel erg van geschrokken. Het was niet erg, had geen gevolgen, maar het idee dat er iets mis was in haar hoofd maakte haar bang. Compleet logisch natuurlijk!
Nou heeft mijn moeder het al niet heel makkelijk gehad de afgelopen jaren. Tweeenhalf jaar geleden is haar zus (mijn tante) plotseling overleden. En zij waren heel erg close. Twee vriendinnen die minstens vier keer in de week aan de telefoon hingen. Hier heeft mijn moeder (en iedereen in ons gezin) het heel erg moeilijk mee (gehad). Dat ze nu weer een tegenslag kreeg kwam voor haar als donderslag bij heldere hemel. Hier kwam ook nog eens bij dat ze moest stoppen met roken. Ze was een stevige roker, zeker weten. Minstens een pakje per dag en dat al 35 jaar. Maar ze is inmiddels gestopt, al drie weken. En het gaat opzich redelijk.

Maar waar ik niet tegen kan is dat ik aan haar zie hoe moeilijk ze het heeft. Elke keer als ze het even niet meer ziet zitten met dat stoppen met roken vrolijk ik haar op de een of andere manier wel op. Vreemd genoeg lijk ik de enige die dat lukt.. Samen met mijn nicht (dochter van háár zus). Maar het probleem is dat ik mezelf een beetje lijk te vergeten... Ik stort me op het uitgaan en leuke dingen doen en ik schiet er zelf een beetje bij in. Zo komt het op mezelf over. Ik ben ook gewoon nog wel de vrolijke Marlous die ik was, maar ben wel steeds meer aan het denken enzo..
Soms denk ik wel eens dat ik gewoon iemand nodig heb die even zegt 'Doe normaal Marlous'. En dat ik dat dan ook doe..

Pff..lekker deprimerend verhaaltje is dit zeg. Maar ben toch blij dat ik hier even mijn hart heb kunnen luchten!

Morgen gaan we lekker een weekendje naar Belgie met zn viertjes en dan kijken we daarna wel weer verder. Over een tijdje zal het allemaal wel weer beter gaan!

Liefs